نرمالیزاسیون

طیف تندروی اصلاح طلب بارها ثابت کرده است که با جمهوریت هیچ نسبتی ندارد؛ چه آنکه در انتخابات سال 88، پس از شکست در انتخابات با دروغ تقلب ماهها کشور را در آشوب و التهاب فرو برد.

امثال ربیعی و صالحی امیری، این هنر را خوب یاد گرفته‌اند که چگونه از اظهارات تند و ساختارشکن علنی بپرهیزند، اما در پیشبرد چراغ خاموش رادیکال‌ترین برنامه‌ها، فعالانه مشارکت کنند.

77 چهره اصلاح‌طلب با امضای بیانیه‌ای درباره آشوب‌های اشرار در روزهای اخیر، ضمن حمله به حافظان نظم و امنیت کشور، خواستار برخورد با نیروهای انتظامی و امنیتی شده‌اند.

حامیان داخلی جریان «نفاق»، که سال‌هاست از پشتوانه‌ی آشوب خیابانی، با محوریت عناصر ایران‌ستیز و بیگانه، به عنوان «برگ چانه زنی» و «تهدید نظام» استفاده کرده‌اند، این‌بار دیگر نقاب از چهره کنار زدند.

در طراحی دقیق این پروژه، یک نوک قله یخ وجود داشت که قرار بود توجه همگان را به خود جلب کند، که این نوک، همان طرح برجام در سیاست خارجی است. اما در زیر سطح، چندین پروژه‌ی همبسته کلید خورد.

اکنون با توجه به کارنامه بسیار ضعیف آخوندی در وزارت راه و شهرسازی و خسارت بزرگی که وی در این حوزه به مردم ایران وارد کرد، لازم و ضروری است که مراجع قضایی به بررسی عملکرد وی بپردازند.

محفل امنیتی اصلاحات نه تنها از «بی‌عملی» و «انفعال» دولت در اداره امور و حل مسائل معیشتی در پیوند با سکوت و خمودگی مجلس کنونی، ناراحت و آن‌گونه که وانمود می‌کنند، منتقد نیستند، بلکه بسیار خرسند هستند.