پدرت

در شماره پیشین به معانی هر یک از معروفات در قرآن پرداخته و بیان گردید توصیه به معروف به شخصی تعلق می گیرد که دارای اختیاراتی است و امکان سوء استفاده برای او وجود دارد

یادش به خیر ... سال هایی که در دبیرستان های تهران تدریس می کردم، دوران سرسبز و خاطره آمیز زندگی ام بود . شاعران، همه گرم و صمیمی بودند از پیران عاشقی چون استاد «مشفق کاشانی» ، و استادان زنده یاد «مهرداد اوستا» ، «نصرت رحمانی» ... و از جوانان آن زمان «اکبر بهداروند» ، «عباس خوش عمل» ، «محمد رضا عبدالملکیان» ، «محمود تابنده» و ...

عبدالرحمن بن سیابه کوفی، جوانی نورس بود که پدرش از دنیا رفت. مرگ پدر از یک طرف، فقر و بیکاری از طرف دیگر روح حساس او را رنج می داد. روزی در خانه نشسته بود که کسی در خانه را زد. یکی از دوستان پدرش بود. به او تسلیت گفت و دلداری داد. سپس پرسید: «آیا از پدرت سرمایه ای باقی مانده است؟»

«و من ینقلب علی عقبیه فلن یضر الله شیئا» (1).

«بلغ ما انزل الیک من ربک » (1)

سخن را با شعری از حکیم سنایی آغاز می کنیم:

قدیمی ترین سند که این خطبه در آن ضبط شده، کتاب «بلاغات النساء» گردآورده ابوالفضل احمدبن ابی طاهر مروزی متولد 204 و متوفای 280 هجری قمری است.

فاطمه زهرا علیهاالسلام در مدت عمر کوتاه ولی بسیار با برکتش، سختیها و رنجهای فراوانی متحمل شد