تحریریه پزشک امروز
علم پزشکی با توسعه وسایل الکترونیکی از قبیل فیبریلاتور، پیس میکر و قلب مصنوعی باعث زنده نگهداشتن بیمار می‌شود. زمانی که قلب طبیعی بیمار دیگر توانایی کارکردن نداشته باشد، ممکن است قلب مصنوعی تنها گزینه بیمار برای ادامه زندگی باشد.
قلب مصنوعی محفظه پمپاژ یدکی است که می‌تواند خون را به سراسر بدن پمپ کند. قلب‌های مصنوعی اغلب در مقیاس‌های موقتی برای کسانی که در انتظار اعطاکننده قلب یا در حال ترمیم قلب آسیب دیده‌اند، استفاده می‌شود. قلب مصنوعی وسیله پروتزی است که داخل بدن به جای قلب بیولوژیکی اصلی کاشته می‌شود و به‌طور کامل متمایز از پمپ قلبی است.
این ترکیب مصنوعی برای اندام پستانداران و اغلب انسان جایگزین می‌شود. اولین قلب مصنوعی که پوشش داخلی آن از جنس ماده سخت بود، در فردی به نام David Gernes به کار گرفته شد. این پوشش کمک می‌کرد که خون در قلب مصنوعی بدون لخته شدن اندوخته شود اما بعد از مدتی این تلاش مایوس‌کننده بود، زیرا گروهی در ظرف چند ساعت یا چند روز مردند یا سختی زیادی به دلیل مشکلات پس زدن جسم خارجی در بدن تحمل کردند.
بعد از آن قلبی طراحی شد که 112 روز باعث زنده ماندن فرد شد با این نقص که برای کار کردن به یک منبع تغذیه خارجی (مثل یک باتری که باید دور کمر فرد بیمار بسته شود) نیاز داشت. قلب مصنوعی تولیدشده توسط دانشگاه لوییس ویل، «Abiocor» نام گرفت که باعث زنده ماندن فرد برای 17 ماه شد.
بعد از آن محققان دانشگاه آریزونا در سال 2004 اولین قلب مصنوعی کاشتنی را که توسط FDA تصویب شد، ساختند که 20 ماه دوام آورد و در پی آن سال 2006 کمپانی Danvers قلب مصنوعی کاملی را که همان Abicor نام داشت تولید کرد.
ساختار فیزیکی- مکانیکی دستگاه
قلب مصنوعی به صورت ترکیبی از آهن و پلاستیک ساخته شده و شامل اتاقکی (پمپ کوچکی) است که موادی سازنده آن از لخته شدن خون جلوگیری می‌کنند.
واحد پمپاژ می‌تواند داخل بدن یا قسمت چپ خارجی کاشته شود که به نوع قلب مصنوعی به کار برده شده بستگی دارد. قلب مصنوعی اولیه شامل دو قلب (شبیه بطن‌های قلب) بود که هر کدام خون را با فشار از سوپاپ دریچه‌ای، به خارج از سوپاپ جلو می‌بردند.
عمل کارگزاری قلب‌های مصنوعی، امروزه حدود 7 ساعت طول می‌کشد. در طی این عمل، بیمار سیستم انتقال انرژی بدون سیم، باتری، کنترل‌کننده و همچنین یک واحد کنترل‌کننده را دریافت و با خود حمل می‌کند.
واحد کنترل، خارج از بدن قرار دارد و می‌تواند به صورت جلیقه یا کمربند پوشیده شود، به‌طوری که فرد این امکان را داشته باشد هنگام دوش گرفتن آن را از خود باز کند. باتری‌های بکار برده شده تا سه یا 4 ساعت بدون واحد کنترل قابل استفاده هستند. اندازه قلب مصنوعی کوچک است و کارکرد هر یک از تیوپ‌ها یا کابل‌ها در امتداد پوست مستقل است.
این عملکرد مستقل، ریسک عفونت را به دلیل نقص یا شکستگی در پوست کاهش می‌دهد. همچنین افراد همراه با قلب مصنوعی از دارو برای کاهش ریسک عفونت استفاده می‌کنند. قلب مصنوعی برای پمپاژ خون، از هر دو دهلیز چپ و راست استفاده می‌کند. خون سپس داخل آئورت یا به شریان ریوی پمپ می‌شود.
اینکه کدام دهلیز خون را وارد و کدام، پمپ می‌کند، به این بستگی دارد که کدام قسمت قلب را قلب مصنوعی حمایت می‌کند. قلب مصنوعی قدرتش را از طریق هوای فشرده‌شده یا الکتریسیته می‌گیرد. یک کابل باریک وجود دارد که محفظه پمپ کردن را به یک واحد کنترل متصل می‌کند.
قلب مصنوعی دارای انواع مختلفی است که ما در مورد جدیدترین و کاربردی‌ترین نوع آن Abipocor صحبت می‌کنیم که پمپاژ بیش از 10 لیتر خون را در هر دقیقه دارد. قلب‌های Abiocor دارای این مزیت هستند که می‌توانند همانند قلب طبیعی، به‌طور همزمان، خون را از دهلیزها به ریه و بقیه اندام‌ها برسانند، در صورتی که در قلب‌های مصنوعی دیگر، ابتدا خون به ریه‌ها و سپس به بقیه اندام‌ها می‌رود. قلب مصنوعی به اندازه یک گریپ‌فروت است؛ پس قفسه سینه بیمار باید گنجایش حجم این وسیله را داشته باشد...
برای خواندن بخش دوم- تپش قلب مصنوعی در سینه بیمار- اینجا کلیک کنید.
