جوان و اشتغال

بدون شک، نیاز جوان به شغل، یک نیاز ضروری است و همواره در کنار سایر نیازهای او (نظیر ازدواج، تحصیلات، و مسکن) مطرح بوده است. می دانیم نیروی انسانی به عنوان مهم ترین منبع تولید به حساب می آید؛ از این رو بهبود اشتغال، به معنای رونق چرخه تولید و کسب درآمد، بیشتر است، و افزایش سطح درآمد، زمینه ارتقای رفاه و آسایش می شود.⁽⁷⁾
اشتغال عاملی است که به طور آشکار بر زندگی، میزان رفاه عمومی و سطح رضایت افراد از زندگی، اثر می گذارد. از این رو ایجاد فرصت های شغلی، بسیار مهم خواهد بود. داشتن شغل و حرفه به عنوان منبع درآمد و بی کاری یا نداشتن شغل به منزله محرومیت از درآمد به شمار می آید.
جامعه ای که در آن، موضوع اشتغال به طور صحیح سامان نیافته باشد، دیر یا زود، بحران ها در آن رشد می کند و فسادهای اخلاقی اجتماعی و اقتصادی ویرانگر، نمود می یابد. از این روست که در تعالیم اسلامی، کار و اشتغال، گذشته از بُعد اقتصادی و درآمدزایی، برای سلامت جامعه و زیست مطلوب، ضروری است و یک وظیفه دینی محسوب می شود.⁽⁸⁾
اشتغال و کار که فرصتی است برای ابراز وجود، کسب هویت، و تأمین درآمد. داشتن خدمات بهزیستی و اجتماعی و تأمین سلامت در زندگی، آن گاه کارکرد صحیح دارد که هر کسی در رشته کاری و شغل خود، مهارت و دانش لازم را به دست آورده، در دستمزدها و درآمدها و تولیدات، میزان کار، کیفیت فعّالیت، سرمایه به کار رفته، مشکلات و سختی های کار، معیار قرار گیرد. از افراط کاری پرهیز شود و برای استراحت، تفریحات سالم، عبادت و خودسازی، زمان کافی و مناسبی لحاظ شود. برنامه اشتغال
نظر به اهمیّت و ضرورت اشتغال، لازم است برای آن، برنامه ریزی مناسب و کارآمدی صورت گیرد، تا برای همه افراد واجد شرایط و جویای کار، موقعیت شغلی متناسبی فراهم گردد. از جمله نکات قابل توجّه در این زمینه، جلوگیری از پدیده چند شغلی بودن است. بسیاری از آنان که همه کاره اند در واقع جاه طلب و هیچ کاره اند؛ به حق جامعه احترام نمی گذارند و تنها به سود شخصی خود می اندیشند.
بدون شک جامعه ای که با مشکل بیکاری رو به روست، و قشر انبوه جوان و پرانرژی جامعه، بر اثر نیافتن شغل و حرفه مناسب، دچار سردرگمی و سرخوردگی، افتادن در دامن فسادهای شغلی و... می شوند، برنامه ریزی و اجرای دقیق آن، با «عدالت اجتماعی»، «رفاه همگانی» و «ضرورت اجتماعی»، سازگارتر است.
اگر جامعه ای با فقر، دست به گریبان است و کمبود شغل، سطح پایین درآمد، تورّم و ده ها مشکل دیگر نیز در آن رواج دارد، باید این مشکلات بین همگان تقسیم شود. این نکته ای است که هر آنچه در اهمیّت آن، گفته و نوشته شود، کم است. برخورداری عده ای معدود از امکانات جامعه (و لو امکانات ناچیز) و محرومیت عده ای دیگر، سلامت جامعه را متزلزل، عمر دولت و نظام سیاسی را کوتاه و چون ویروسی خطرناک، به تدریج، حیات سالم جامعه را نیز از درون تهدید می کند.⁽⁹⁾