کم کم همین ضربان خفیف هم شنیده نخواهد شد. از هر 5 اتوبوسی که در کلانشهرهای کشور می‌رانند، 3دستگاه سن فرسودگی را رد کرده‌اند. از طرفی 7کلانشهر نتوانسته‌اند از سهم 82.5درصدی کمک دولت برای احیای ناوگان اتوبوسرانی خود استفاده کنند و دولت هم در شرایط فعلی بودجه‌ای برای تأمین آن ندارد.
به گزارش ، همشهری نوشت: چندی پیش هیربد معصومی، معاون سازمان شهرداری‌ها و دهیاری‌های وزارت کشور به همشهری گفت که «عمر متوسط ناوگان اتوبوس‌های شهری کشور هم‌اکنون 10.4سال است. البته طبق قانون عمر فرسودگی و از رده خارج شدن یک اتوبوس شهری، 8سال است و این یعنی شرایط برای توسعه حمل‌ونقل عمومی در شهرهای بزرگ، بد و بدتر می‌شود.
براساس قانون مدیریت حمل‌ونقل و سوخت مصوب سال 1386، دولت می‌تواند حمل‌ونقل را به‌گونه‌ای سامان دهد که حدود 30درصد جابه‌جایی‌های شهری توسط اتوبوس‌ها انجام شود، اما تهران و کلانشهرهای دیگر کشور با وضعیت تهدید‌کننده‌ای مواجه هستند. بحران اما فقط در بخش فرسودگی اتوبوس‌ها نیست.
منابع متحرک دوده
یک اتوبوس فرسوده به واسطه تردد بالای روزانه، مهم‌ترین منبع برای تولید گازها و ذرات آلاینده هواست و جالب آنکه هنوز کشور ما نتوانسته فناوری اندازه‌گیری آلودگی هوای وسایل نقلیه دیزلی را به‌دست آورد. البته گزارش‌های سازمان بهداشت جهانی نشان می‌دهد کربن سیاه(دوده) که محصول اگزوز دیزلی‌هاست، عامل مستقیم بیماری‌های قلبی- عروقی و تنفسی است و در معرض انتشار آن بودن به میزان نه‌چندان زیاد هم برای مرگ کافی است.
از کدام جمعیت می‌گوییم؟
قریب به 20میلیون نفر از جمعیت کشور در 7کلانشهر زندگی می‌کنند که 60درصد اتوبوس‌های آنها فرسوده هستند. این یعنی از هر 4 ایرانی(که 2نفرشان با خودروی شخصی تردد می‌کنند) یکی سوار بر اتوبوس‌های فرسوده است و باید برای ارتقای ترددهای شهری او تلاش و هزینه کرد.
ترمز بی ترمز!
همه معضل اتوبوس‌های فرسوده، آلودگی هوا نیست. براساس مصوبه هیأت وزیران، اتوبوس‌ها و خودروهای سنگین بالای 10سال هر 3ماه یک‌بار و اتوبوس‌های سبک و سنگین زیر 10سال هر 6ماه یک‌بار باید معاینه فنی دریافت کنند. البته این قانون در بیشتر شهرهای کشور جدی گرفته نمی‌شود اما در تهران به‌عنوان نمونه‌ای از کشور، آمار مراجعه اتوبوس‌ها نشان می‌دهد که مشکل ترمز عامل اصلی ردی اتوبوس‌ها در مراکز معاینه فنی است. حالا تصور کنید یک اتوبوس با 50مسافر ترمزش نگیرد.
