پرده اول
حرف‌های امثال ترامپ، جان بولتون و پمپئو آنقدر آزاردهنده نیست که حرف‌های برخی داخلی‌ها هم انسان را نگران می‌کند، هم ناراحت.
گاهی نمی‌فهمیم کسانی که در داخل همان حرف‌های دشمن ملت را تکرار می‌کنند از روی آگاهی است یا واقعاً نمی‌فهمند!
اگر مقام، مسوولیت و سطح سواد آن‌ها را ملاک قرار دهیم باید بگوییم آگاهانه یک حرف غلط را زده‌اند که آن‌وقت باید درباره آن‌ها به‌گونه‌ای دیگر قضاوت کنیم. اگر به خود حرف نگاه کنیم خواهیم گفت: نه می‌فهمند و نه به تبعات و لوازم سخن خود آگاهی دارند.
«مایک پمپئو» وزیر خارجه آمریکا چندی پیش در سخنانی در اندیشکده (هریتیج) 12شرط آمریکا برای توافق جدید (پس از خروج از برجام) را برشمرد. خلاصه این شروط در دو محور کلی قابل بیان است.
1- ایران باید با صنعت هسته‌ای و موشکی خود خداحافظی کند.
2- ایران باید به حضور منطقه‌ای خود پایان داده و کمک به گروه‌های جهادی را متوقف کند.
پرده دوم
شرایط اقتصادی کشور ملتهب است. قیمت ارز و سکه هر روز بالاتر می‌رود. دولت ساکت است. رییس‌جمهوری سخن نمی‌گوید. بی‌تدبیری در سیاست‌های ارزی دولت آشکار شده، رسوایی رانت و فساد در دستگاه‌های دولتی رییس‌جمهوری را به «فساد هماهنگ» در دستگاه‌های دولتی رسانده است.
همه جریان‌های سیاسی از رییس‌جمهوری روحانی خواسته‌اند وزرای ناکارآمد و تیم اقتصادی مسوول شرایط موجود را تغییر دهد. واکنش دولت و رییس‌جمهوری به این درخواست فعلاً در حد استعفا (و نه برکناری) سیف رییس بانک مرکزی بوده است. چند وزیر در صف استیضاح قرار دارند که دست قدرتمند برخی نمایندگان وزیری را از ته صف استیضاح، به اول صف می‌کشاند تا احیاناً با یک قربانی، دیگران که اتفاقاً مسوولیت بیشتری دارند نجات پیدا کنند.
از سوی دیگر هیات‌رییسه مجلس بالاخره رضایت داد سوال از رییس‌جمهوری در مجلس مطرح شود.
سوالی که از نظر رییس‌جمهوری در چارچوب قانون اساسی نیست. بر اساس اخبار منتشره امضای هیچ یک از نمایندگان تهران که مردم با هزار امید و آرزو به آن‌ها رأی داده‌اند پای سؤال از روحانی نیست. یعنی آن‌ها از رییس‌جمهوری هیچ سوالی ندارند؟ یا فکر می‌کنند سوال در این شرایط درست نیست و به تضعیف رییس‌جمهوری می‌انجامد. شاید هم برخی فکر می‌کنند اصلاً به روحانی چه مربوط که باید پاسخ دهد. دیگران، دست‌های پشت پرده، صاحبان اصلی قدرت (که هیچ نشانی از آن‌ها ارائه نمی‌دهند) باید پاسخگو باشند. این نمایندگان زرنگ برای امضاء نکردن توجیهاتی بیش از این نیز دارند.
پرده سوم
«به نظر من تا زمانی که تکلیف مسائلی از جمله حضور منطقه‌ای ما مشخص نشود، نباید امیدی به اصلاح وضعیت اقتصادی کشور داشت.»(1)بله، این جمله آشنا به نظر می‌رسد و شبیه حرف‌های ترامپ و پمپئو است، اما از زبان آقای علی نوبخت، عضو فراکسیون امید و نماینده تهران در مجلس.
تا وقتی نمایندگانی از این دست در مجلس داریم؛ طبیعی است که امیدی به اصلاح نداشته باشیم. وقتی امثال آقای نوبخت به‌جای سؤال از رییس‌جمهوری معتقد است وضع بد اقتصادی کشور محصول ناکارآمدی قوه‌قضاییه است؛ باید هم شاهد سکوت کسانی باشیم که قرار بوده با حضور در مجلس مدافع حقوق مردم باشند.
برخی دیگر نیز ساده‌انگارانه آتش‌زدن پرچم کشورهای یاغی نظیر آمریکا و اسراییل را (که واکنش حداقلی مردم به جنایات این دو دولت است) دلیل مشکلات امروز می‌دانند.
آدرس‌های غلط مربوط به امروز و دیروز نیست، همیشه هستند عده‌ای که با فرافکنی مسائل اصلی را به فراموشی می‌سپارند تا مردم از حقایق دور بمانند .
1- روزنامه فرهیختگان 13 مرداد 97
