نتایج یک پژوهش نشان داد که مقاومت به انسولین می‌تواند منجر به کاهش تخمک‌های بالغ و با کیفیت شود و ممکن است باروری را تحت تاثیر قرار دهد.
به گزارش به نقل از ایسنا، "انسولین" هورمونی است که از پانکراس یا لوزالمعده ترشح می‌شود و میزان قند خون را تنظیم می‌کند. سلول‌های بدن برای فعالیت نیاز به گلوکز دارند. برای اینکه این ماده بتواند وارد سلول‌ها شود، نیاز است که انسولین به گیرنده‌هایی که در غشای سلول‌ها قرار دارند، متصل شده و راه را برای انتقال گلوکز به درون سلول باز کند.
سندرم تخمدان پلی‌کیستیک یا PCOS یک بیماری غدد درون‌ریز شایع در بین زنان در سن باروری است که با علائمی مثل بالا بودن انسولین، افزایش هورمون‌های مردانه یا آندروژن و اختلالات تخمک‌گذاری همراه است. انسولین نقش مهمی در این بیماری ایفا می‌کند و بالا بودن میزان آن در خون این بیماران ممکن است سبب مقاومت بدن به انسولین شده و بیماری‌هایی مثل دیابت نوع 2، بالا رفتن چربی خون، تصلب شرایین یا گرفتگی عروق و بیماری‌های قلبی-عروقی ایجاد کند.
گاهی به دلایل مختلف حساسیت سلول‌ها نسبت به انسولین کم می‌شود و انسولین نمی‌تواند به گیرنده‌ها متصل شود. در نتیجه گلوکز وارد سلول‌ها نمی‌شود و میزان قند خون افزایش می‌یابد. به این حالت مقاومت به انسولین می‌گویند.
در بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی‌کیستیک، انسولین زیاد در خون، ترشح هورمون LH را افزایش داده و موجب اختلالات تخمک‌گذاری و افزایش تولید هورمون‌های مردانه نیز می‌شود. افراد مبتلا به سندرم تخمدان پلی‌کیستیک ممکن است برای باردار شدن نیاز به درمان‌های کمک باروری مثل IVF و ICSI داشته باشند.
برای یک باروری موفق نیاز به تخمک‌هایی بالغ و سالم است تا جنین‌های بهتری ایجاد شود. به همین دلیل دکتر فاطمه حسنی؛ پژوهشگر دانشگاه خوارزمی و همکارانش در پژوهشگاه رویان و دانشگاه علوم‌پزشکی تهران، در مطالعه‌ای ارتباط بین عوامل مختلف و بلوغ تخمک را در زنان مبتلا به PCOS مقاوم در برابر انسولین و حساس به انسولین بررسی کردند.
در این پژوهش 60 بیمار که قصد انجام درمان‌های کمک باروری داشتند را به سه گروه تقسیم کردند. گروه اول زنان سالمی که به دلیل مشکلات باروری همسرشان نیاز به درمان داشتند و به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شدند، گروه دوم زنان مبتلا به PCOS مقاوم به انسولین و گروه سوم زنان مبتلا به PCOS حساس به انسولین بودند.
بعد از عمل برداشتن تخمک و تقسیم‌بندی آن‌ها از نظر میزان بلوغ، برای کشف ارتباط بین میزان تخمک‌های بالغ و متغیرهای دیگر، بررسی‌های آماری انجام گرفت.
یافته‌های این مطالعه مشخص کرد که نسبت هورمون LH به FSH به طور چشم‌گیری در زنان PCOS مقاوم به انسولین نسبت به گروه کنترل بالاتر بود اما تفاوت چشم‌گیری با گروه PCOS حساس به انسولین نداشت. زنان PCOS مقاوم به انسولین تعداد تخمک‌های بالغ کمتری در مقایسه با گروه کنترل داشتند. بنابر تحلیل آماری، تعداد شکست درمان‌های کمک باروری قبلی به طور منفی با تعداد تخمک بالغ ارتباط داشت.
نتایج این پژوهش نشان داد که با هر بار شکست درمان‌های کمک باروری نظیر IVF و ICSI، تعداد تخمک‌های بالغ زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلی‌کیستیک کاهش می‌یابد. به گفته‌دکتر حسنی و همکارانش، این پژوهش اولین گزارشی است که نشان می‌دهد پیشینه شکست IVF یا ICSI با کاهش تخمک بالغ در بیماران PCOS مقاوم به انسولین ارتباط دارد.
در این پژوهش پیشنهاد شده که پیش از انجام روش‌های کمک باروری مجدد برای زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلی‌کیستیک مقاوم به انسولین که سابقه عدم موفقیت در IVF و یا ICSI را دارند، بهتر است به درمان مقاومت به انسولین بیشتر توجه شود تا تعداد بیشتری تخمک بالغ و با کیفیت بدست آید.
نتایج این پژوهش در شماره جدید (ژانویه 2019) فصل‌نامه بین‌المللی «باروری و ناباروری» وابسته به پژوهشگاه رویان، منتشر خواهد شد.
