به گزارش ایسنا، شرکت دولتی اکوئینور که تا سال گذشته با نام استات اویل شناخته می‌شد، عامل اصلی شکل‌گیری صندوق نفتی یک 1.1 تریلیون دلاری نروژ بود که به عنوان بزرگترین صندوق سرمایه‌گذاری دولتی جهان شناخته می‌شود.
حتی با وجود این که وابستگی جهان به سوخت‌های فسیلی ادامه دارد، اختصاص سرمایه از سوی سرمایه‌گذاران، سیاست‌گذاران و احساسات عمومی به نفع سوخت‌های پاک‌تر تغییر می‌کند.
بنابراین چطور یک غول انرژی سنتی آماده حرکت به سوی یک آینده کم کربن می‌شود و این حرکت چه تأثیری روی دارایی‌هایش خواهد داشت؟
مدیرعامل اکوئینور به روزنامه فایننشیال تایمز گفت: مقررات بر مبنای هزینه‌های مربوط به آلایندگی خواهد بود و این مسئله علاوه بر هزینه‌های عملیاتی و هزینه‌های توسعه خواهد بود.
وی در ادامه افزود: اختلاف عظیمی میان منابع پرکربن و کم کربن وجود دارد و این تمایز اهمیت بیشتر و بیشتری پیدا خواهد کرد.
با تهدید رو به رشد مالیات کربن و قیمت گذاری روی تولید و همچنین مصرف و تشدید فعالیت‌های حامیان محیط زیست علیه شرکتهای نفت و گاز، تولیدکنندگان تلاش می‌کنند بشکه‌های پاک‌تر را تولید کنند.
اکوئینور مانند شمار رو به رشدی از همتایانش، تلاش می‌کند از ذخایر پرکربن که حجم عظیمی از دی اکسید کربن و سایر آلاینده‌های مخرب را در زمان استخراج و فرآوری منتشر می‌کنند، فاصله بگیرد. پروژه‌های آلوده‌تر مانند توسعه ماسه‌های نفتی کانادا در سال‌های اخیر از چشم افتاده است و این اتفاق تنها به این دلیل نبوده که بعضی از شرکتهای نفت و گاز متعهد شده‌اند بشکه‌های پاک‌تر را دنبال کنند بلکه هزینه استخراج آنها از سایر منابع گران‌تر بوده است.
بخت با اکوئینور یار بوده و میادین نفتی در نروژ یکی از منابع دارای حداقل آلایندگی کربن در جهان هستند. استخراج با استفاده از نیروی آبی (هیدورپاور) انجام می‌گیرد و آلایندگی به مدت بیش از یک دهه است که در این فلات قاره ساماندهی شده است.
ایمی باوی در شرکت مشاوره انرژی "وود مک‌کنزی" می‌گوید اگر تلاش می‌کنید پروژه‌های جدیدی راه‌اندازی کنید و اگر می‌خواهید بدانید آیا این پروژه‌ها در آینده اقتصادی خواهند بود لازم است این معیار را درک کنید.
انتشار کربن هر بشکه نفت یا معادل آن بر مبنای منبع، بسیار متفاوت است. طبق مطالعات صنعتی، بین 15 تا 40 درصد از کل گازهای گلخانه‌ای جهان توسط بنزین، دیزل و سایر سوخت‌های حمل و نقل پیش از این که در پالایشگاه تولید شوند و در فرآیند استخراج و حمل تولید می‌شوند.
بر مبنای معیار "چاه‌ها به چرخ‌ها" درباره میزان انتشار کربن، ونزوئلا و کانادا در میان کشورهایی هستند که نفت را با میزان بالایی آلایندگی کربن تولید می‌کنند زیرا ذخایر آنها بر مبنای نفت‌های سنگین مانند ماسه نفتی بوده و استخراج آن انرژی زیادی می‌برد.
تحقیقات از سوی دانشگاه استنفورد که سال گذشته منتشر شد، نشان داد که حدود 9000 میدان نفتی در 90 کشور که 98 درصد از تولید نفت و میعانات را در سال 2015 تشکیل دادند – گازهای گلخانه‌ای معادل 1.7 گیگا تن دی اکسید کربن تولید کردند.
درک تأثیر آتی هزینه و مالیات انتشار کربن به بخش مهمی از گفت‌وگوی اصلی صنعت انرژی در ارزیابی دوام پذیری پروژه‌های آتی و ارزش دارایی‌ها تبدیل شده است. در این بین بررسی انتشار کربن میادین نفت و گاز خاص، برای غول‌های انرژی اهمیت افزون‌تری پیدا می‌کند زیرا از سوی مدافعان محیط زیست و برخی از سهامداران برای میزان انتشار کربن پروژه‌های فعلی و آتی تحت فشار هستند.
عربستان سعودی که بزرگترین صادرکننده نفت جهان است، از این حقیقت بهره‌مند شده که گاز کمتری می‌سوزاند و دسترسی راحتی به منافع مختلف نفتی دارد که محتوای آب کمتری دارند و بنابراین انرژی کمتری برای پالایش آنها نیازمند است. این کشور در ماه‌های اخیر به تبلیغ همه جانبه این موضوع اقدام کرده است.
اما تولیدکنندگانی که تلاش می‌کنند نیات خود برای در پیش گرفتن بهترین شیوه و تمرکز بر پروژه‌های انرژی پاک‌تر را نشان دهند همچنان نمی‌توانند کسانی را که اصرار دارند باید مسئولیت تمامی گازهای گلخانه‌ای از جمله گازهایی که با مصرف سوخت توسط مصرف کنندگان تولید می‌شوند را برعهده بگیرند، قانع کنند.
بر اساس گزارش روزنامه فایننشیال تایمز، شرکتهای دیگر مانند شل و توتال اذعان کرده‌اند باید به شکلی برای انتشار این آلایندگی‌ها مسئول شناخته شوند.
