تحریریه زندگی آنلاین : اختلال خوردن از انواع مشکلات در نحوه غذا خوردن است. این مشکل می‌تواند به‌سلامتی، احساسات و روابط فرد آسیب برساند. انواع مختلفی از اختلال خوردن وجود دارد. انواع متداول اختلال خوردن شامل: بی‌اشتهایی، پرخوری، پرخوری عصبی، کم خوری، اختلال اجتناب، محدودیت خوردن یا AFRID است.
بی‌اشتهایی چیست و افراد مبتلا به بی‌اشتهایی چه خصوصیاتی دارند؟
عمداً خیلی کم‌غذا می‌خورند که این منجر به وزن بسیار کم بدن می‌شود. ترس شدیدی از افزایش وزن دارند و از چاق به نظر رسیدن می‌ترسند. دارای تصویری تحریف شده از بدن خود هستند. حتی وقتی خیلی لاغر هستند خود را چاق می‌دانند. افراد مبتلا به بی‌اشتهایی در مورد اینکه چه غذایی را به چه مقدار بخورند سخت گیری می‌کنند. آنها ممکن است تقریباً تمام‌وقت در مورد غذا یا کالری فکر کنند. برای کاهش وزن، برخی از افراد مبتلا به بی‌اشتهایی بیش‌ازحد ورزش می‌کنند. برخی دیگر ممکن است از ملین، ادرارآور یا تنقیه استفاده کنند.
بیشتربخوانید:
بولیمیا یا افراد مبتلا به پرخوری عصبی
اگر فرد بیش‌ازحد غذا بخورد و احساس سیری نکند دچار پرخوری شده است.
این افراد ممکن است برای جبران پرخوری کارهایی انجام دهند. آنها ممکن است بعد از پرخوری، خود را به‌عمد مجبور به استفراغ کنند و به این عمل پاک‌سازی می‌گویند.
برای جلوگیری از افزایش وزن آنها ممکن است از ملین، داروهای ادرارآور، قرص‌های کاهش وزن، سریع یا ورزش زیاد استفاده کنند.
خود را بر اساس فرم بدن و وزن قضاوت می‌کنند
افراد مبتلا به پرخوری عصبی (در طی یک دوره زمانی مشخص) بسیار بیشتر از مردم عادی غذا می‌خورند. اگر شخصی مرتباً پرخوری و استفراغ کند، ممکن است نشانه پرخوری عصبی باشد.
برخلاف افراد مبتلا به بی‌اشتهایی که وزن بسیار کمی دارند، افراد مبتلا به پرخوری عصبی ممکن است لاغر، وزن متوسط یا اضافه‌وزن داشته باشند. افراد مبتلا به پرخوری عصبی غالباً غذا خوردن و استفراغ‌های مکرر خود را از دیگران پنهان می‌کنند.
افراط در خوردن یا بینج ایتینگ
بیش‌ازحد غذا می‌خورید و احساس توقف در غذا خوردن ندارند.
مقادیر زیادی غذا می‌خورند حتی وقتی گرسنه نیستند
ممکن است بعد از پرخوری احساس ناراحتی یا گناه کنند
اغلب چاق می‌شوند و ممکن است خیلی اضافه‌وزن داشته باشند.
بسیاری از افراد مبتلا به اختلال پرخوری افراطی بسیار بیشتر از حالت عادی غذا می‌خورند. آنها ممکن است به‌تنهایی غذا بخورند تا دیگران نبینند که چه مقدار غذا می‌خورند.
برخلاف افراد مبتلا به پرخوری عصبی، افراد مبتلا به اختلال پرخوری افراطی خود را مجبور به استفراغ نمی‌کنند، از داروهای ملین استفاده نمی‌کنند و یا برای جبران پرخوری زیاد ورزش نخواهند کرد.
اگر فرد پرخور حداقل یک‌بار در هفته به مدت 3 ماه به‌صورت فوق غذا بخورد، ممکن است نشانه اختلال پرخوری افراطی باشد.
افراد مبتلا به اختلال اجتناب/ محدودیت خوردن (ARFID)
علاقه‌ای به غذا خوردن ندارند یا از خوردن غذا پرهیز می‌کنند
لاغر می‌شوند، یا مقدار مورد انتظار وزن اضافه نمی‌کنند
از افزایش وزن نمی‌ترسند
تصویر بدی از بدن خود ندارید
مبتلایان به ARFID غذا نمی‌خورند زیرا بو، طعم، بافت یا رنگ غذا را درک نمی‌کنند. آنها ممکن است از خفگی یا استفراغ ترس داشته باشند. این افراد معمولاً بی‌اشتهایی، پرخوری یا مشکل پزشکی دیگری ندارند که رفتارهای غذایی آنها را توضیح دهد.
بیشتربخوانید:
چگونه اختلال خوردن بر سلامتی و احساسات تأثیر می‌گذارد؟
اختلال خوردن می‌تواند مشکلات جدی در بدن ایجاد کند. بی‌اشتهایی می‌تواند منجر به مشکلات جسمی ناشی از سو تغذیه و وزن کم بدن شود، مانند:
فشارخون پایین ضربات‌های آهسته یا نامنظم قلب احساس خستگی، ضعف، سرگیجه یبوست و نفخ شکم
دوره‌های نامنظم پریود استخوان‌های ضعیف تأخیر در بلوغ و رشد کند
افراد مبتلا به بی‌اشتهایی ممکن است تمرکز برایشان دشوار باشد و در به خاطر سپردن اطلاعات مشکل داشته باشند.
تغییرات خلقی و مشکلات عاطفی این افراد عبارتند از:
احساس تنهایی، ناراحتی یا افسردگی اضطراب و ترس از افزایش وزن افکار صدمه زدن به خودشان پرخوری می‌تواند منجر به مشکلات جسمی ناشی از استفراغ، مصرف ملین‌ها و ادرارآورها شود، مانند:
فشارخون پایین ضربان نامنظم قلب احساس خستگی، ضعف، سرگیجه خون در استفراغ یا مدفوع فرسایش و حفره در دندان گونه‌های متورم (غدد بزاقی)
افراد مبتلا به پرخوری عصبی ممکن است این مشکلات عاطفی را داشته باشند:
عزت‌نفس پایین اضطراب و افسردگی مشکلات مصرف الکل یا مواد مخدر افکار صدمه زدن و خودکشی
پرخوری می‌تواند منجر به مشکلات سلامتی مرتبط با وزن شود، مانند:
دیابت فشارخون بالا کلسترول بالا و تری گلیسیرید کبد چرب آپنه خواب
افراد مبتلا به اختلال پرخوری ممکن است:
عزت‌نفس پایین، اضطراب یا افسردگی احساس تنهایی، عصبانیت یا درماندگی کنند در کنار آمدن با احساسات شدید یا حوادث استرس‌زا مشکل داشته باشد.
اختلال اجتناب/ محدودیت خوردن – ممکن است منجر به مشکلات سلامتی شود که از تغذیه نامناسب ناشی می‌شود.
افراد مبتلا به ARFID ممکن است:
ویتامین‌ها، مواد معدنی و پروتئین کافی دریافت نکند
به مکمل‌های تغذیه با لوله و تغذیه مصنوعی نیاز دارند
رشد ضعیف
افراد مبتلا به اختلال اجتناب/ محدودیت خوردن- به‌احتمال‌زیاد به موارد زیر مبتلا می‌شوند:
اضطراب یا وسواس فکری عملی
اختلال طیف اوتیسم یا اختلال نقص توجه (ADHD)
مشکلات در خانه و مدرسه به دلیل رفتار غذا خوردن
چه عواملی باعث اختلال خوردن می‌شود؟
یک عامل قطعی و مشخص در ابتلا به خوردن وجود ندارد. ژن‌ها، تاثیرات محیط و وقایع استرس‌زا همه نقش دارند. برخی موارد می‌توانند احتمال ابتلا به اختلال در غذا خوردن را افزایش دهند، مانند:
تصویر بد ذهنی از بدن
تمرکز بیش‌ازحد روی وزن یا ظاهر
رژیم غذایی در سنین نوجوانی
شرکت در ورزش‌هایی که بر وزن تمرکز دارند (ژیمناستیک، باله، اسکیت روی یخ و کشتی)
داشتن یک عضو خانواده با اختلال غذا خوردن
مشکلات بهداشت روان مانند اضطراب، افسردگی یا OCD
چگونه اختلال خوردن تشخیص داده می‌شود؟
ارائه دهندگان مراقبت‌های بهداشتی و متخصصان بهداشت روان، اختلال خوردن را بر اساس سابقه، علائم، الگوهای فکری، رفتارهای غذایی و ارزیابی شخص تشخیص می‌دهند. پزشک وزن و قد را بررسی می‌کند و این موارد را با اندازه‌گیری‌های قبلی در نمودارهای رشد مقایسه می‌کند. پزشک ممکن است آزمایشاتی را برای بررسی اینکه آیا دلیل دیگری برای اختلال خوردن وجود دارد یا خیر تجویز کند.
علائم هشدار دهنده اولیه اختلال در خوردن
تغییرات در رژیم غذایی، مانند رژیم‌های کم کربوهیدرات، کم چربی یا گیاهخواری
مراجعه مکرر به دستشویی، به‌خصوص در طول غذا یا بعد از غذا
غذا خوردن به تنهایی
افزایش افراطی فعالیت بدنی
اگر نگران هستید که کودک شما ممکن است دچار اختلال در خوردن شود، با ارائه دهنده خدمات بهداشتی خود مشورت کنید.
درمان اختلال در خوردن
اختلال خوردن به بهترین وجه توسط تیمی که شامل پزشک، رژیم‌درمانی و درمانگر است، درمان می‌شود. درمان شامل مشاوره تغذیه، مراقبت‌های پزشکی و گفتگو درمانی (درمان فردی، گروهی و خانوادگی) است. پزشک ممکن است برای درمان پرخوری، اضطراب، افسردگی یا سایر نگرانی‌های مربوط به‌سلامت روان دارو تجویز کند. جزئیات درمان به نوع اختلال خوردن و شدت آن بستگی دارد. برخی از افراد به دلیل کاهش شدید وزن و عوارض پزشکی در بیمارستان بستری می‌شوند.
اگر فرزند من اختلال در خوردن داشته باشد چه می‌شود؟
زودتر از متخصص کمک بگیرید. هنگامی‌که یک اختلال خوردن زود تشخیص داده شود، فرد شانس بهبودی بیشتری دارد. با پزشک فرزندتان یا یک متخصص اختلال خوردن مشورت نمایید.
در مورد نگرانی‌های خود با کودک صحبت کنید. آرام، مستقیم و مراقب باشید. به کودک بگویید که به او کمک خواهید کرد. از او بخواهید تا با شما در مورد مشکلاتش صحبت نماید. به همه جلسات مشاوره بروید. درمان به زمان و تلاش نیاز دارد.
برای دریافت کمکی که کودک شما نیاز دارد با تیم درمانی همکاری کنید. صبور باشید و از فرزندتان حمایت کنید. یاد بگیرید چه‌کارهایی می‌توانید برای کمک به فرزند خود انجام دهید. سعی کنید رابطه خود و فرزندتان را قوی و مثبت نگه‌دارید. وقت خود را برای انجام کارهایی اختصاص دهید که هر دو از آنها لذت می‌برید.
