از ظاهر این داستان در ذیل این آیه و آیات بعد برمی آید که اصحاب کهف و رقیم جماعتی بوده‌اند که هم اصحاب کهف نامیده شده‌اند، و هم اصحاب رقیم. اصحاب کهف نامیده شدند، به خاطر این که در کهف (غار) منزل کردند و اصحاب رقیمشان نامیدند.
آنچه از تفاسیر در ذیل آیه: "اَمْ حسبتَ اَنَّ اصحابَ الکهف و الرّقیم کانوا من آیاتنا عجباً ؛ آیا گمان کردی اصحاب کهف و رقیم از آیات عجیب ما بودند". برداشت می‌شود این است که اصحاب رقیم اصحاب کهف می‌باشند. "رقیم" از "رقم" است که به معنای نوشتن و خطّ است. پس رقیم در اصل "مرقوم" بوده است.
از ظاهر این داستان در ذیل این آیه و آیات بعد برمی آید که اصحاب کهف و رقیم جماعتی بوده‌اند که هم اصحاب کهف نامیده شده‌اند، و هم اصحاب رقیم. اصحاب کهف نامیده شدند، به خاطر این که در کهف (غار) منزل کردند و اصحاب رقیمشان نامیدند.
برای این که داستان آنها در سنگ نوشته ای در آن ناحیه پیدا شده است، به همین جهت اصحاب رقیم یعنی اصحاب نوشته شدگان. اقوال دیگری وجود دارد که اکثر مفسران خصوصاً مرحوم علامه طباطبایی در تفسیر المیزان نمی‌پذیرند.
بنابر این "اصحاب رقیم" نام دیگری است برای اصحاب کهف (یاران غار)، که نام آنها را بر لوحه‌ای نوشته و بر در غار نصب کردند، آنها گروهی از جوانان باهوش و با ایمان بودند که در زندگی پرزرق و برق، میان انواع ناز و نعمت به سر می‌بردند، اما برای حفظ عقیدة خود و مبارزه با طاغوت به همة این‌ها پشت پازدند، و به غاری که از همه چیز تهی بود پناه بردند، و از این راه استقامت و پایمردی خود را در راه ایمان نشان دادند.