به گزارش «دنیای‌اقتصاد» هرچند مدیریت شهری در این دوره از ابتدای ساخت سالانه 150هزار واحد مسکونی را برنامه‌‌ریزی و اعلام کرد در سال اول تعداد واحدهای ساخته‌شده قدری بیشتر از این و معادل 180هزار واحد خواهد بود. اما در عمل آنچه تا روز گذشته عملیاتی شده بود، صرفا انعقاد یک تفاهم‌نامه با بنیاد مسکن انقلاب اسلامی برای ساخت 10هزار واحد و نیز تفاهم‌نامه دیگری برای ساخت 130هزار واحد با وزارت راه و شهرسازی بود. علاوه بر این ساخت 30هزار واحد مسکونی در قالب یک تفاهم‌نامه دیگر به انبوه‌‌سازان سپرده شد.
روز گذشته کلنگ ساخت پنج‌‌هزار واحد از تفاهم‌نامه بنیاد مسکن در سه منطقه 2، 16 و 20 تهران به زمین خورد و کار اجرایی برای بخش بسیار کوچکی معادل 3درصد از وعده ساخت‌و‌ساز 180هزار واحدی سال جاری توسط مدیریت شهری به این ترتیب آغاز شد. مدیران شهری ابراز امیدواری کرده‌‌اند به واسطه شروع این پروژه پنج‌‌هزار واحدی، شهریور ماه جاری زمان خروج از رکود ساختمانی هشت‌ساله در پایتخت باشد. این در حالی است که پنج هزار واحد که قرار است به همت یک نهاد دولتی در تهران ساخته شود، فقط معادل تیراژ ساخت یک ماه بازار راکد ساخت‌و‌ساز سال‌های اخیر است.
به نظر می‌‌رسد مدیریت شهری برای خروج سرمایه‌‌گذاری ساختمانی از رکود سنگینی که از سال93 تاکنون به آن دچار است، روی ساخت‌و‌ساز گلخانه‌‌ای و محدودی حساب کرده که تاثیر آن جزئی و مقطعی بوده و نمی‌‌تواند به شکل‌‌گیری سریال ساخت‌و‌ساز در مناطق مختلف شهر منجر شود. رونق طبیعی فعالیت‌‌های ساختمانی زمانی محقق می‌‌شود که به واسطه برقراری ثبات نسبی در اقتصاد و کاهش نرخ تورم عمومی، به تدریج از قیمت واقعی و حتی اسمی مسکن کاسته شود و پس از گذر از دوره تخلیه حباب قیمت مسکن، به واسطه احیای قدرت خرید متقاضیان مصرفی مسکن که گروه اصلی خریداران ملک در شرایط طبیعی بازار به شمار می‌‌آیند، حلقه آخر ساخت‌و‌ساز یعنی فروش به درستی عمل خواهد کرد و انگیزه و تمایل به ساخت‌و‌ساز در بخش خصوصی جان می‌‌گیرد. درواقع رونق ساخت‌و‌ساز بیش و پیش از اینکه به عرضه گلخانه‌‌ای مسکن در قالب پروژه‌های انبوه‌‌سازی وابسته به نهادهای عمومی، دولتی و شبه‌‌دولتی ارتباط داشته باشد، از رفتار بازیگران اصلی و همیشگی این بازار یعنی سازندگان و سرمایه‌‌گذاران ساختمانی نشأت می‌‌گیرد و تجربه نشان داده است هر مسیری غیر از این به نتیجه پایدار نخواهد رسید.
