حسین علیه السلام مانند جد و پدرش از تمام کسانى که به نام عدل و حق قیام کردند مسابقه را برد و هر وقت با خطر مواجه شد استقامت ورزید و فرمود: به خدا سوگند، به خوارى دست در دست شما نمى گذارم و چون بندگان از جهاد فرار نمى کنم .
از همه شدیدتر و بى پرواتر مجلس ولید بود. وقتى که از مجلس برخاست که تا فردا در اطراف قضیه اندیشه کند و مروان دستور قتل و منع آن حضرت از خروج مجلس را داد، امام به تندى به او جواب داد سپس متوجه ولید شد و فرمود: اى امیر ما خانواده نبوت و معدن رسالتیم ، خداوند به نام و احترام خاندان ما امر خلقت را ابتداء و ختم کرده و یزید جوان فاسق فاجر شرابخار و قاتل مسلمانان بى گناه است که اسلام ، خون آنان را محترم شمرده و شخص متجاهر به فسق و گناه است . مثل منى ، به کسى چون او دست بیعت نمى دهد، شب را به روز برسانیم و تاءمل کنیم و ببینیم کدام یک از ما سزاوار بیعت و مقام خلافت است .
شما را به خدا این خطبه حسین علیه السلام را خوب ارزیابى کنید و ببینید در کدام جایگاه نابودى و موقف مرگ و رواق خطر این گفتار از او صادر شد؛ مجلس حاکم حجاز است ، ارکان حکومت از شرطه الخمیس (ریاست پادگان ) تا ریاست شهربانى و سایر رجال دولت حضور دارند. در چنین مجلسى با در نظر گرفتن شرایط موجود و تهدید به مرگ از طرف مروان ریاست شهربانى ، مطاعن یزید را گفتن ، آن هم با تندى و صراحت لهجه ، از بردن آیات برائت به محیط مکه که حامل آن پدر حسین علیه السلام بود، مهم تر و خطرناک تر است .
منبع : تبیان
