حسین اصلاح گر بزرگ از دیدگاه قرآن

برای این که ثابت شود، قیام ابا عبدالله (ع) بر اساس تعالیم روح بخش قرآنی صورت گرفته وبرخواسته از عمل به کلام خداوند است در این زمینه آیاتی را که توجیه گر کارهای امام حسین (ع) در ابعاد متفاوت می تواند باشد مورد بررسی قرار می دهیم . در این رابطه می توان به چند نکته اشاره کرد:
1. هجرت و حرکت امام : قرآن کریم درباره هجرت وسبب آن می فرماید:(والذین هاجروا فی الله من بعد ما ظلموا لنبوّئنهم فی الدنیا حسنة ولاجر الاخرة اکبر لوکانوا یعلمون )؛ آنها که پس از ستم دیدن ، در راه خدا هجرت کردند، در این دنیا جایگاه (و مقام ) خوبی به آنها می دهیم ؛ وپاداش آخرت ، از آن هم بزرگتر است اگر می دانستند.» بی تردید، هنگامی که امام ، در مدینه حضور داشت از طرف حاکم مدینه در اثر فشار یزید،مورد بی مهری قرار گرفت ومنزلت وشخصیت حضرت مورد توجه قرار نگرفت . از این رو،امام با مشاهده ظلم تصمیم گرفت به مکه برود. در مکه نیز از طرف مأموران دولتی درمعرض ترور و قتل واقع شد وبرای اجتناب از شکسته نشدن حرمت کعبه ومکه ، به کوفه رفت و در میانه راه کوفه وکربلا، با مشاهده آزار واذیت خلافت باز قصد هجرت به مکه و مدینه را می کند که با مخالفت مأموران نمی تواند بدان جامه عمل بپوشاند.

2. نپذیرفتن خلافت یزید از سوی امام (ع) شکی نیست که این امر به این سبب بودکه معاویه ، حق تعیین جانشین را نداشت و یزید فاقد مشروعیت سیاسی و اجتماعی بود وحق نداشت از امام بیعت بگیرد واین همان ظلم بزرگ واجحافی بود که در حق امام داشت اعمال می شد. روشن است که امام این حق را داشت که از حقوق خود دفاع بکند و فریاد خود را به اذهان مردم برساند وچاره ای برای اطلاع رسانی وآگاه سازی مردم جزقیام و مخالفت علنی و ظاهری با دستگاه وقت نداشت .
قرآن می فرماید: (لا یحب الله الجهر بالسوء من القول الا من ظلم وکان الله سمیعاً علیماً)؛ خداوند دوست ندارد کسی با سخنان خود، بدی ها (ی دیگران ) را اظهارکند، مگر آن کس که مورد ستم واقع شده باشد. خداوند، شنوا وداناست .» بر اساس این آیه ،امام حق داشت که بدی های یزید و اعوان وی را برملا سازد وستم های آنها را به گوش مردم برساند.
خداوند می فرماید: (اذن للذین یقاتلون بانهم ظلموا وان ّ الله علی نصرهم لقدیر)؛ به کسانی که جنگ بر آنان تحمیل گردیده ، اجازه جهاد داده شده است ؛ چرا که مورد ستم قرار گرفته اند؛ وخدا بر یاری آنها تواناست .
3. تکرار دوران جاهلی واطلاع رسانی امام : پس از رحلت رسول خدا (ص)، افرادی که ریشه در سنن ورسوم جاهلی داشتند، بسیار تلاش می کردند که سنن گذشته خود را احیا کنند. گفتنی است که با تأمل در حوادث به خوبی روشن می گردد که این فرایند، روز به روز داشت به هدف خود نزدیکتر می شد تا جایی که توانست موروثی کردن تعیین خلیفه را نهادینه کند و در تقسیم بیت المال تبعیض روی دهد وحتی تبعیض قومی و نژادی را مشروعیت بخشد.
در چنین موقعیتی است که هشدار وپیش گویی قرآن کریم در ترسیم وضعیت آینده جامعه یعنی سال یازدهم هجری وسال های بعد از آن ، مصداق پیدا می کند. قرآن کریم در این ارتباط می فرماید: (و ما محمد الاّ رسول قد خلت من قبله الرسل أفائن مات او قتل انقلبتم علی اعقابکم ومن ینقلب علی عقبیه فلن یضرّ الله شیئا وسیجزی اللهالشاکرین )؛ محمد (ص) فقط فرستاده خداست ؛ وپیش از او، فرستادگان دیگری نیزبودند؛ آیا اگر او بمیرد و یا کشته شود، شما به عقب بر می گردید؟! (و اسلام را رها کرده به دوران جاهلیت و کفر بازگشت خواهید نمود؟!) وهر کس به عقب باز گردد، هرگز به خداضرری نمی زند؛ و خداوند به زودی شاکران (و استقامت کنندگان ) را پاداش خواهد داد.
علّت این امر، این است که امام حسین (ع) در ترسیم وضعیت زمان خود می فرماید: «ان السنة قد امیتت وان ّ البدعة قد احییت »؛ سنت وروش پیامبر مرده است و بدعت های جاهلی دیگرباره احیا شده اند.
در همچو وضعیتی ، روشن است که وظیفه امام طبق فرمایش قرآن کریم جز استقامت و مقاومت در برابر بدعت ها چیز دیگر نمی تواند باشد. این در حالی است که قرآن کریم می فرماید: (فضل الله المجاهدین علی القاعدین اجراً عظیماً)؛ «خداوند مجاهدان را بر نشستگان پاداش عظیمی برتری بخشیده است .
4. برقراری حکومت طاغوت واجتناب امام از آن : بی گمان طبق حدیث پیامبر (ص) خلافت بر آل ابوسفیان وطلقا حرام بود. اما از آنان ، افرادی چون معاویه ، یزید، مروان و ابن زیاد به حاکمیت رسیدند وبا این کار خلاف فرمایش پیامبر (ص) عمل کردند و بدین صورت نشان دادند که مصادیق بارزی از طاغوت هستند، چرا که اگر از آنان نبودند پیامبر از رسیدن آنها به حکومت ممانعت به عمل نمی آورد.
قرآن کریم درباره افراد طاغوت می فرماید: (لقد بعثنا فی کل امة رسولاً ان اعبدواالله واجتنبوا الطاغوت )؛ ما در هر امتی رسولی بر انگیختیم که خدای یکتا را بپرستید؛و از طاغوت اجتناب کنید.» به همین منظور امام حسین (ع) در نامه ای به معاویه ،می نویسد: «و ما اعلم فتنه اعظم من ولایتک هذه الامة ؛ من فتنه ای سهمگین تر از حکومت تو بر این امت سراغ ندارم .
آن حضرت درباره یزید، که به گفته مورخان در قرآن ستیزی و محور آثار اسلام و احکام دین کاملاً بی پروا بود، می فرماید: «باید با اسلام خداحافظی کرد که امت اسلامی به فرمانروایی چون یزید گرفتار آمده است .».
حال چگونه ممکن است که با این شرایط پیش آمده ، امام (ع) کنار بیاید و در برابر این وضعیت چیزی نگوید واقدامی انجام ندهد؟ از این رو، امام بر اساس آیه فوق برای خود وظیفه دید که از طاغوت وقت ، لب به اعتراض بگشاید و تنها حاکمیت الهی راپذیراگردد.