در حوزه های علمیه شیعه همگام با تحقیق، تدریس نیز رواج داشته و همواره این مهم برای فراگیری اصول و فروع احکام الهی در علوم مختلف به کار آمده است. چنانکه اساتید فن با حضور در مسجد یا دیگر جایگاههای تدریس، مبانی استخراج احکام و روش تحقیق و بررسی خود را به شاگردان خود منتقل می کنند و شاید بتوان گفت که تدریس و نقل آرای خود و افکار دیگران قبل از تالیف و تصنیف رایج بوده و سپس تالیف و تدوین علوم و مباحث عقلی و نقلی رواج یافته است.
آنچه اینک در تدریس علوم اسلامی معمول است چندان فرقی با قرون اولیه ننموده است، به صورتی که استاد با متن قرار دادن کتابی به شرح و تفصیل مطالب آن می پردازد و با اقامه ادله و براهین به نقد و تفسیر آن می نشیند، آن گاه نظر خویش را بیان می دارد.
در تدریس علومی نظیر فقه و اصول، اساتید کمتر به تالیف رغبت نشان داده و بیشتر حاضران در دروس به گردآوری نظریات اساتید خویش کمر همت بسته اند. چنانکه «تهذیب الاصول » تقریرات درس خارج علم اصول حضرت امام خمینی(قدس سره الشریف) است که از سوی حضرت آیت اللّه سبحانی تدوین یافته است. و یا «کتاب الحج » از جمله تقریرات درس حضرت آیت اللّه محقق داماد است که حضرت آیت اللّه جوادی آملی مد ظله العالی به تالیف آن همّت گماشته اند.
این روش باعث می شود که دانشجویان فقه و اصول توجه بیشتری به بیانات اساتید خود داشته باشند. و با ارائه تقریرات به اساتید، رابطه استادی - شاگردی تحکیم یابد و شاگرد به مدارج عالی تحقیق و استنباط احکام شرعی راهنمایی شود. لیکن اگر پیش از درس خلاصه مباحث - بخصوص آرای استاد - در ورقه ای که قبلا تکثیر شده، در اختیار دانشجویان علوم اسلامی قرار گیرد، زمینه پیش مطالعه دروس مورد نظر فراهم آید و از سویی مطلوب صاحبان اندیشه چون شهید ثانی در منیة المرید تحقق می پذیرد و وسیله ای نیز برای حضور و غیاب محصلان مهیا می گردد.
