بین سالهای 1011 تا 1031 علامه و نابغه روزگار شیخ محمد بن حسین بن عبد الصمد معروف به شیخ بهائی که روزگار نظیرش را در جامعیت ندیده، ظهور کرد و چنان که معروف است دانشی نبود که او در آن مناظره کند و بر حریف و مدعی پیروز نشود. او علاوه بر رسیدگی به امور سیاسی، اجتماعی به تدریس فقه و اصول و فلسفه درحوزه علمیه اصفهان مشغول بود و علوم نقلی و عقلی را به خوبی آموخته بود و در تدریس و تالیف بسیار موفق بود. دهها کتاب و رساله از او به جای مانده است که جامع عباسی و حبل المتین کتابهای فقهی او به شمار می روند.
او طلایه دار دوره پنجم از ادوار کیفیت بیان فقه است. شیخ بهائی در مکتب خود شخصیتهایی برجسته و بزرگی همچون مجلسی اول را تربیت کرد.
