آنچه از سیره اباعبدالله(ع) گفته نمی‌شود

حجت‌الاسلام والمسلمین مجید جعفرپور، مدرس حوزه‌علمیه در مباحث امامت‌پژوهی در گفت‌وگو با خبرگزاری بین­‌المللی قرآن (ایکنا) به مناسبت فرارسیدن میلاد مبارک سیدالشهداء، به بیان سیره امام حسین(ع) در دوره 10 ساله امامت حضرت پرداخت.

حجت­‌الاسلام جعفرپور با اشاره به این که امام حسین (ع) هفت سال محضر نورانی پیامبر اکرم (ص) را درک کرده بودند، در خصوص حیات سیاسی حضرت از زمان بعد از پیامبر (ص) گفت: 25 سال از عمر شریف امام حسین(ع) در زمان خلفا بود. ایشان در هر دوره‌ای اقدامات خاصی انجام دادند، مثلا در زمان خلیفه اول به‌عنوان شاهد در بحث فدک حضور داشتند. در زمان امیرالمومنین (ع) در آن چهار سال و نه ماه، در سه نبرد جمل و صفین و نهروان شرکت داشتند. در زمان امامت امام حسن مجتبی(ع)، می‌بینیم که حضرت اطاعت تام در کنار امام حسن(ع) دارد. بعد از شهادت امام حسن(ع) یکی از چیزهایی که خیلی مهم است پایبندی حضرت است به مفاد صلح‌نامه. همان صلح‌نامه‌ای که معاویه بعدها زیر پا گذاشت، اما امام حسین (ع) در این 10 سالی که معاویه زنده بود کاملا به مفاد این صلح نامه عمل می‌کرد. حتی اگر برخی‌ها سعایت می‌کردند، مثلا یکبار معاویه نامه‌ای نوشت به امام حسین(ع) و گفت به من خبر رسیده که شما کارهایی انجام می‌دهی و خلاف مفاد صلح‌نامه عمل می‌کنی. امام حسین(ع) در پاسخش نامه تندی می‌نویسند.

مولف بیش از 15 عنوان کتاب در حوزه امامت‌پژوهی، ادامه داد: در این دوره 10 ساله از سال 50 تا 60 هجری، حضرت کاملا به مفاد صلح‌نامه عمل کردند. البته این به منزله سکوت مطلق نبوده است. امام حسین(ع) مستقیم در مقابل معاویه می‌ایستاد و سخنانش را می‌گفت و یا اینکه نامه می‌نوشت. مثلا آن سالی که حجر بن عدی به شهادت رسید، امام حسین (ع) جلوی معاویه ایستاد و گفت که در روز قیامت تو را محاکمه می‌کنند به خاطر کشتن حجر بن عدی. در این دوره ده ساله با اینکه امام به مفاد صلح نامه پایبند بود اما سکوت مطلق نداشت. دقیقا همان داستانی که امیرالمومنین (ع) در آن 25 سال خانه‌نشینی داشتند. اینطور نبود که حضرت در خانه نشسته باشند و دست روی دست گذاشته باشند. اینها امامت می‌کردند و بر اساس آیه (لکلّ قومٍ هاد) وظیفه هدایت‌گری‌شان را انجام می‌دادند. حتی اگر خلفا مشورت می‌خواستند، می‌آمدند و حضرت هم مشورت می‌دادند. اگر کار اشتباهی هم می‌دیدند، همانجا مستقیم می‌گفتند و یا نامه می‌نوشتند.

وی در خصوص چرایی کمبود نقل روایات امام حسین(ع) در مجامع حدیثی گفت: شما کتاب سخنان امام حسین(ع) که پژوهشکده باقرالعلوم(ع) منتشر کرده را ببینید. حدود 700-800 صفحه است البته بنده در کتاب اشارات قرآن این مطلب را آورده‌ام که امام حسین (ع) تفسیر قرآن داشتند و 15 آیه قرآن را تفسیر کرده‌اند. هرچند اینها جزء مظلومیت‌های اهل بیت است که از امام حسین(ع) روایت کم نقل شده. پژوهشکده باقرالعلوم خیلی کار زیبایی انجام داده، سخنان امام حسین(ع) را جمع آوری کرده در تمام زمینه‌ها. چه در بحث اعتقادی و اصول دین مثل توحید، نبوت معاد و امامت و چه مباحث اخلاقی و تفسیری. امام حسین (ع) در هیچ موضوعی کم نگذاشته‌اند. از مسیر مدینه تا مکه و از مکه تا کربلا، در نامه نگاری‌هایی که امام حسین (ع) کرده‌اند به مردم کوفه و بصره خیلی زیبا اسلام را به تصویر کشیده‌اند. خطبه‌هایی که امام حسین (ع) در منا خوانده است شرح شده، اما متاسفانه این سخنان کم گفته می‌شود.

حجت‌الاسلام جعفرپور با تاکید بر کوتاهی جامعه علمی حوزه و دانشگاه در پرداختن به ابعاد ناگفته زندگی امام حسین (ع) اظهار داشت: کم کاری ما روحانیون و اهل تحقیق و اهل منبر است. خدا رحمت بکند آقای علی صفایی، کتابی دارد که چهل حدیث از سخنان امام حسین (ع) را شرح کرده است. امام حسین (ع) را نباید فقط محدود بکنیم به روز عاشورا. ما حتی آن هشت روزی که امام حسین (ع) در کربلاست را به درستی تبیین نکرده‌ایم. چقدر امام حسین (ع) آنجا خطبه خوانده، چه برای اهل بیت، چه برای یاران و چه برای دشمنان. آیاتی که در مواقع مختلف حضرت قرائت فرمودند همه به تمامی نقل شده است اما این موضوعات کمتر گفته می‌شود. یک بحث دیگر، بحث زندگانی شخصی امام حسین (ع) است که کم‌تر گفته می‌شود. بنده  کتابی دارم بنام شهید شیرخواره، در این کتاب شعرهایی که امام حسین (ع) در وصف حضرت رباب (س) می‌خواندند را آورده‌ام. مثلا حضرت می‌گوید من آن خانه‌ای را دوست دارم که در آن خانه رباب (س) و سکینه (س) باشد. در نقل داریم که وقتی حضرت رباب (س) و حضرت سکینه (س) می‌رفتند خانه مادرشان‌، امام حسین (ع) دلتنگشان می‌شد و غلامی می‌فرستاد دنبالشان. وقتی هم می‌آمدند منزل، می‌نشستند و امام حسین (ع) دورشان می‌گشت و طواف می‌کرد. اینها بخش‌هایی از زندگی حضرت است که متاسفانه کمتر گفته می‌شود. مباحث اخلاقی و تربیتی حضرت هرکدام چند دهه می‌طلبد که درباره‌اش صحبت بشود.