این نسخه شفا نمی بخشد!

سخن ماه

مشکل ملت مظلوم و ستمدیده فلسطین که شبانه روز زیر حملات بی رحمانه توپخانه و موشک ارتش جنایتکار صهیونیستی قربانی می دهد و خانه و کاشانه اش ویران می گردد، با راه حل های شعارگونه حل نمی شود .

اجلاس پر سر و صدای گروه 8 (رهبران 7 کشور صنعتی به اضافه روسیه) برای مذاکره پیرامون جهانی سازی، در شهر بندری «جنوا» ی ایتالیا پس از سه روز مذاکره و گفتگو در میان تدابیر امنیتی شدید، به پایان رسید .

این اجلاس از جهات و جوانب گوناگونی قابل بحث و بررسی است . از قبیل: میزان توفیق اجلاس در رسیدن به اهداف اعلام شده و بدبینی های برخی کارشناسان در این زمینه، اختلاف نظر سران 8 کشور بر سر پاره ای از موضوعات و مباحث (مانند مسائل زیست محیطی و کاهش آلاینده های گازی متصاعد از صنایع) تظاهرات وسیع 200هزار نفری مخالفان جهانی سازی بر ضد این اجلاس که منجر به خشونت و درگیری با پلیس و قتل یک جوان ایتالیایی از تظاهرکنندگان، توسط پلیس گردید، و بالاخره هزینه گزاف اجلاس، یعنی «25 میلیون دلار» به ازای هر یک از رهبران شرکت کننده در اجلاسی که هدف آن مبارزه با «فقر» اعلام شده!

اما آنچه در این جا مورد نظر است، تصمیم سران اجلاس در مورد راه حل بحران خاورمیانه و انتفاضه جدید فلسطین است . رهبران گروه 8 در بیانیه خود خواستار اعزام و استقرار نیروهای ناظر بین المللی در فلسطین شدند، اما آن را مشروط به برقراری آرامش و موافقت طرفین (یعنی در واقع اسرائیل) کردند .

بی ثمری و بی خاصیتی چنین مصوبه ای، حتی بر هر فرد عادی و بدور از مسائل سیاسی نیز روشن است زیرا با روند فعلی بحران، امید آرامش، امید بی پایه ای است .

از طرف دیگر رژیم صهیونیستی با حضور ناظران بین المللی هرگز موافقت نمی کند . نخست وزیر این رژیم تنها با حضور امریکائیان اعلام موافقت کرده است! البته پیدا است که امریکا هرگز منافع اسرائیل را به خطر نمی اندازد، پس حضور او هیچ وقت از نظر صهیونیستها مشکل نبوده و نخواهد بود! .

از این ها گذشته، اگر در پیشنهاد اعزام ناظران بین المللی صداقت بود، چرا برخی از دولت های گروه 8 قبلا با اعزام نیروهای سازمان ملل به فلسطین در شورای امنیت مخالفت کردند؟ تازه مگر حضور ناظران بین المللی چه دردی از فلسطینی ها را درمان می کند؟ مگر در جنوب لبنان نیروهای سازمان ملل مستقر نبودند؟ مگر روستای «قانا» در جنوب لبنان پایگاه این نیروها نبود؟

واقعیت این است که بحران فلسطین با این راه حل های شعارگونه حل نمی شود و تا با یک عزم قاطع مجامع جهانی، متجاوز محکوم و ملزم به عقب نشینی از مناطق اشغالی و تن دادن به قطعنامه های سازمان ملل نشود، امیدی به رفع بحران نخواهد بود . و اگر رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین نیز گاهی حضور نیروهای بین المللی را خواستار می شود، از سر ناچاری است زیرا بیش از این امیدی به اقدامات دولت های بزرگ ندارد! و گرنه همه می دانند که این گونه اقدامات، «مسکن » است نه معالج!

اما آنچه مسلم است، این است که انتفاضه به مرحله ای رسیده که مردم مظلوم و بپا خاسته فلسطین، به امید آرامش و حضور ناظران بین المللی باموافقت اسرائیل نخواهند نشست! .