(همایش نسخ خطی عربی در ایران) تألیف دکتر محمود مصطفی حلاوی؛ ترجمه خانم اسرا متهجد عسگری، نام مترجم در شماره پیشین درج نشده بود که بدین وسیله اصلاح و از ایشان پوزش می طلبیم.
جناب آقای ایرانی
بلوهر و بیوذسف، مرحمتی آن جناب عزّ وصول بخشید. از اینکه چنین آثار ارزشمندی را احیا می کنید، دستمریزاد می گویم. در صفحه 347 این کتاب جناب استاد روشن مرقوم فرموده اند که روزی دوستی 14 دفتر دستنوشت و استنساخ شده این اثر را با حواشی و توضیحات به ایشان دادند و استاد هرچه تلاش کردند و با هر کس که مشورت نمودند نتوانستند، مصحح گمنام این متن کهن فارسی را بیابند.
اصولاً یکی از راههایی که می توان نویسنده یک اثر را ردیابی کرد و به او نزدیک شد، سبک نگارش او در زبان فارسی است. در زمان ما استاد مهدوی دامغانی (حفظه الله) در عربیت دستی توانا داشتند. از نوشته های ایشان هر آشنایی به زبان و ادب فارسی و عربی می توانست حدس بزند که این قلم استاد مهدوی دامغانی است. چنین بوده قلم استاد «احمد خراسانی» که انشا و تحریر فارسی ایشان برکسی پوشیده نبود. فارسی نویسی مخصوص استاد احمد خراسانی در تعلیقات و توضیحات بلوهر و بیوذسف شکی برای من باقی نگذاشت که آنکه استاد روشن سالها در پی او بودند کسی جز آن مرحوم نیست. بازنده شدن این اثر، زیبنده میراث مکتوب که این میراث مفقود و گمشده استاد احمد خراسانی را احیا کند و نام او را در یادها زنده گرداند.