یک موضوع - دو دیدگاه
دیدگاه اول
مدّاح: اسطوره ای بی بدیل. اگه معروف باشه بهتره. به شرط اینکه بشه باهاش عکس انداخت!
سخنرانی: واسه ی پیره مرداس. شنیدنش تحمّل زیادی می خواد. البته واسه ی رسیدن مدّاح، بد نیست باشه تا مجلس یه کم طول بکشد.
شور: هر چی بیشتر، بهتر!
نوحه: تا چه سبکی باشه!
سبک: تکراریش اعصاب خورد کنه.
سینه زنی: عادتی که ترکش موجب ضرره! ورزش خوبیه! خیلی حال می ده!
پذیرایی: دیر بجنبی تمومه.
بعد از پذیرایی: فرصتی برای شنیدن جوکهای دست اول!
کف زدن: باید اونقدر باشه تا کف کنی! البته با آستینِ بالا حالش بیشتره!!
روضه: اگر خَفَن باشه، باید حال خوننده شو گرفت!
پیش کسوت ها: البته رو سر ما جا دارن، باید بذاریمشون دم در واسه خوش آمدگویی. الآن دور، دورِ جووناس.
شعر: اگر «هُو»یی باشه کولاکه!
دیدگاه دوم
مدّاح: اگه توی خاکی نزنه، به مقصد می رسه.
سخنرانی: فرصت مغتنمی واسه ی کسب معرفته؛ البته اگه پخته باشه.
شور: زیادیش شعور رو از بین می بره!
نوحه: یه نوع عرض ادب سنّتیه که باید حفظ بشه.
سینه زنی: اگه با حالِ توجه باشه، آدمو بالا می بره!
پذیرایی: چون متبرّک به نام اهل بیته، کیمیاس.
بعد از پذیرایی: یه فرصت طلایی برای کمک به نظافت مجلس؛ البته با قصد قربت.
کف زدن: مثل دَر زدنه. البته اگه عادی باشه، بهتره به جاش صلوات و تکبیر باشه.
روضه: ذکر مصیبت مظلوم، واسه ی زمین گیر کردن ظالم.
پیش کسوت: مایه ی افتخار و برکت هیأت.
سبْک: وسیله ای واسه ی مؤثرتر کردن شعره. سبُکش آدمو سبُک می کنه و شایسته ی مجلس اهل بیت نیست.
اشک: وقتی سرازیر شد، یعنی خریدنت، راهت دادن!
مستمع: باید قدر خودشو بدونه. آخه روی بال ملائکه نشسته.
روضه های آبکی: سوز مجلسو از بین می بره!
شما فکر می کنید هر کدام از این دو دیدگاه چقدر طرفدار دارد؟ به انتظار جواب شما می مانیم.
