عصمت قم/ در گرامیداشت ولادت حضرت فاطمه معصومه(ع)

تا افق ولادت معصومه عترت را خوب ببینیم، چند قدم به عقب باز می گردیم.

در عصر ظلمت هارونی که عرصه بر اهل بیت(ع) تنگ بود و دنیا برای «آل اللّه » حصار در حصار به شمار می آمد، بارقه امیدی خانه کاظم آل محمد(ع) را روشن ساخت و مولودی همچون گل بر شاخه درخت امامت و ولایت رویید.

اول ذیقعده سال 173 بود که این «عطیه الهی» در دامان موسی بن جعفر(ع) قرار گرفت و رضای آل محمد را همتایی پدید آمد که بنا بود به مشیت الهی، این برادر و خواهر، روزی و روزگاری کشور ما ایران را در آینده منوّر سازند و عزت و کرامت بخشند.

از مهر و ماهی گشته ایران نورباران ...

و این نور، همچنان تابان است و فروغ افشان و معنویت گستر.

باری ... دوران سخت حاکمیت عباسیان، امام کاظم(ع) را مزاحم سلطه فسادگستر و فاجرپرور بنی عباس می دیدند. از این رو آن «عبد صالح» را به بند می کشیدند و از حبسی به حبسی می بردند.

در این میان، مولود این خاندان و عصمت اهل بیت، فراق پدر را تجربه می کرد و در عین حال، از چشمه عطوفت و عنایت برادرش حضرت رضا برخوردار می شد و این برادر، در حق خواهرش پدری می کرد و خواهر را از زلال معارف و مکارم، جرعه نوش می ساخت.

«2»

بنا بود این دختر نجیب و پاک و معصوم، گوهری باشد نمونه پاکی و الگو در عفاف، و سرمشق در حیا و احیاگر خاطره کوثر رسول و تداعی کننده آن طیبه بتول.

و ... چنین شد که حیات و وفاتش، سفر و حضورش، عبادت و سلوکش، مرقد و مزارش، «جلوه گاه نور» و «بارگاه عفت» شد و «فاطمه معصومه»، آینه ای شد در رواق فرهنگ شیعه که نجابت و عفّت و حیا و ولایت، در بلور آن می درخشد.

گذشت و گذشت، تا آنکه ایوان طلای او، قبله اهل دعا و توسل شد.

ایوان آینه اش، تجلی گاه طلوع خورشید عصمت،

و گنبد زرّین مرقدش، سقف معبد اهل دل

و گلدسته های برافراشته و آسمان سای او، دست هایی برآمده از خاک تا افلاک، به رمز نیایش در پیشگاه رفیع خالق هستی، یادآور نیاز و نیایش متهجدان.

«3»

هر مجموعه، «محور»ی می طلبد، تا کانون تجمع باشد.

قم را اگر مجموعه ای از فرهنگ و عقیده و آداب و سنن و جامعه ای برای حضور افراد بومی و غیر بومی و قومیت های مختلف و گروهها و گرایش های گوناگون به حساب آوریم، کانون آن «حرم» است.

اگر مردم قم، علمای مهاجر، طلاب حوزه (چه ایرانی چه خارجی)، مراکز علمی و فرهنگی، مجموعه های پژوهشی و تبلیغی، محوری داشته باشند، بی شک آن محور، شخصیت معنوی «حضرت معصومه» است.

از روزگاری که کریمه اهل بیت و دختر موسی بن جعفر(ع) کرامت دودمان رسالت را به قم آورد، قم هم کریم و عزیز شد.

قم، تنها مدفن یک «امامزاده» نیست، بلکه مطلع انواری است از بارگاه مشعشع این «فاطمه ثانی» که بر جهان می تابد و کران تا کران عالم را از فروغ اهل بیت، روشن می سازد.

قم، عطف به مشهد است و فاطمه معصومه، عطف به امام رضا(ع).

مشهد ز تو، شهر قم از معصومه روشن

لطف شما بر هم زنِ نیرنگ دشمن

قم گشته از دریای علمت پرتلاطم

قم، مشهد علم است و مشهد، خانه قم

و اینها همه از برکات پیوسته جاری این خاندان است.

«4»

حضرت معصومه(ع) ماهی است که در پی خورشید طوس، راه حجاز تا ایران را طی کرد و در هجرتی عاشقانه، به ساوه رسید و از آنجا به دارالمؤمنین «قم» آمد و رحل اقامت افکند و پس از 17 روز، دعوت خدا را لبیک گفت.

عالمان بزرگی برای آنکه در مدار نورانیّت عترت قرار گیرند، از بلاد مختلف مهاجرت کردند و در قم سکونت گزیدند. این، یعنی پیوستن قطره ها به دریا، یعنی قرار گرفتن در حوزه و مدار مغناطیسی معنویت اهل بیت.

کسانی که معتکف این دیار می شوند، در پی محرم شدن با حریم قدسی «آل اللّه »اند.

اگر قم را آشیانه اهل بیت و «عشّ آل محمد» نامیده اند، برای قرار و آرامشی است که دل های اهل ایمان در این دیار می یابد و با آن انس می گیرد.

هر کس هر جا که احساس غربت کند، قم را همچون وطن خویش، مأنوس و همدم و آشنایی می یابد، چون دل های اولیای خدا و معصومین در اینجاست.

این روایت را خوانده و شنیده اید که امام صادق(ع) به آن گروه که از «ری» به دیدارش شرفیاب شده بودند، ضمن آنکه آنان را «برادران قمیِ» خود خواند، فرمود:

«خداوند حرمی دارد که آن «مکه» است.

پیامبر(ص) هم حرمی دارد و آن «مدینه» است.

امیرالمؤمنین(ع) نیز حرمی دارد که «کوفه» است.

ما ـ ائمه دیگر ـ هم حرمی داریم و آن «شهر قم» است.

به زودی دختری از فرزندانم به نام «فاطمه» در آنجا به خاک سپرده می شود.

هر کس قبر او را زیارت کند، بهشت بر او واجب می شود.»

و حضرت، این سخن را در زمانی فرمود که هنوز امام کاظم(ع)، پدر حضرت فاطمه معصومه به دنیا نیامده بود. چنین ستایشی، مقام والای این پاره تن اهل بیت را که به یادگار در دیار ماست، نشان می دهد.