معمولاً حافظه ی طولانی مدت این کودکان حتی برای جزئیات مناسب است ولی حافظه ی کوتاه مدت ضعیفی دارند. آن ها در موقعیت های جدید و ناآشنا، در مواردی که ساختار و نظارت مناسب وجود دارد، بهتر از موقعیت های آشنا عمل می کنند.
تا به حال هیچ مطالعه ای خلاقیت بیشتر این کودکان را ثابت نکرده است. شاید این کودکان از نظر سرشتی، تمایل بیشتری به آزمودن چیزهای جدید و رفتن به سوی موقعیت های ناآشنا داشته باشند، که این امر لازمه ی خلاقیت است، ولی خلاقیت مؤثر، به اجزای دیگر نظیر سازماندهی فکری، برنامه ریزی، دقت و تمرکز بالا نیاز دارد که این کودکان از آن بی بهره هستند. گاهی بعضی از کودکان بیش فعالی، که از هوش بالایی برخوردار هستند، با روش های خلاقانه، مشکلات رفتاری یا تحصیلی خود را توجیه می کنند؛ به طوری که اطرافیان تا مدتی ممکن است قانع شوند که مشکل بیمارگونه ای وجود ندارد؛ ولی در سنین بالاتر که فعالیت ها نیاز به دقت و تمرکز بیشتری دارند، سرانجام مشکلات آن ها نمود پیدا می کند.
به طور کلی تفاوت خاصی بین وضعیت هوشی کودکان مبتلا و کودکان عادی وجود ندارد. ولی عملکرد و موفقیت تحصیلی به طور قابل ملاحظه ای در کودکان مبتلا به بیش فعالی به خصوص اگر تحت درمان قرار نگیرند، پایین تر از کودکان هم سنی است که به این اختلال مبتلا نیستند، که این امر بیشتر به دلیل پایین بودن توجه و تمرکز آنان در درس ها است.
به طور کلی به نظر می رسد که تعداد کودکان مبتلا به کمبود توجه - بیش فعالی در میان عقب مانده های ذهنی و تیزهوشان یکسان است. در واقع باور غلطی وجود دارد که کودکان باهوش اگر خسته شوند، به روشی شبیه کودکان بیش فعال عمل می کنند.
منبع مقاله :
داوری آشتیانی، رزیتا؛ (1391)، اختلال کمبود توجه - بیش فعالی (مروری بر علائم و درمان های موجود)، تهران: نشر قطره، چاپ سوم 