د) درخواست شفاعت از معصومین(ع): یکی از درجاتی که خداوند در سایه عبودیت به پیامبر اکرم (ص) و خاندان وی عطا فرمود، مقام «شفاعت امت» است.
مصداق بارز عبودیت پروردگار نماز است، به ویژه نماز شب. از این رو، خداوند به پیامبرش دستور داد برای دریافت مقام شفاعت به نماز شب برخیزد:
و من اللیل فتهجّد به نافلةً لک عسی أن یبعثک ربّک مقاماً محموداً؛ (ای پیامبر) ... و پاره ای از شب برای نافله، به شب زنده داری قیام کن تا خداوند مقام محمود (شفاعت) را به تو بدهد.14
علامه طبرسی در تفسیرش می گوید:
مفسران اجماع دارند که مراد از مقام محمود، همان مقام شفاعت است».15
آنچه درباره حقیقت شفاعت می توان گفت آن است که شفاعت پیامبر(ص) و سایر شفیعان، همان دعا به درگاه الهی و طلب مغفرت برای گناهان است و خداوند نیز در شرایط خاصی دعایشان را اجابت می کند و آنان نیز در غیر آن مواردی که اجازه دعا دارند، دعا نمی کنند. ما احاطه علمی به حقیقت شفاعت در روز قیامت نداریم، شاید در آنجا مرتبه ای دیگر در کار باشد، ولی هر چه باشد، دعا یکی از مراتب آن است. از این رو، کلام گوینده در مقابل قبر پیامبر(ص) که می گوید: «یا وجیهاً عندالله إشفع لنا عندالله؛ ای آبرومند در نزد خدا، مرا در نزد خدا شفاعت بنما.» چیزی جز همین دعا را قصد و اراده نمی کند.16 پی نوشت ها:
14.سورة اسراء (17)، آیة 79.
15.طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، بیروت، اعلمی، 1415 ق، چ1، ج6، ص284.
16.سبحانی، جعفر، بحوث فی الملل و النحل، ج4، ص280.
