کم تر کسی را می توان یافت که از چیزی به طور کامل راضی باشد، دلیل این عدم رضایت سیری ناپذیر بودن طبیعت و سرشت انسان است که هیچ گاه کاملاً ارضا نمی شود. در واقع طبیعت انسان خود مانع بزرگی بر سر راه خوشبختی اوست. خواسته های ما در زمینه های مختلف مثل محبت، پول و... به هر اندازه ای که تأمین گردد باز هم کاملاً ارضا نمی شویم. بنابراین قدم اول برای نیل به خوشبختی این است که انسان با طبیعت سیری ناپذیر خود مبارزه کند.
نباید اجازه دهیم طبیعت و سرشت ما تعیین کننده ی خوشبختی ما باشد، باید عقل و خرد انسان تعیین کننده ی میزان خوشبختی او باشد. بنابراین ما می توانیم با آن چه در اختیار داریم خود را خوشبخت بدانیم. به خاطر همین است که یک فرد فقیر می تواند با داشته های ناچیز خویش، خشنود و راضی باشد و در مقابل ممکن است فرد ثروتمندی به رغم ثروت زیاد، چون از سهم خود از ثروت راضی نیست، هرگز احساس خوشبختی ننماید.
کسی که از داشتن چیز کمی احساس خوشبختی نمی کند، با داشتن همه ی چیزها هم خوشبخت نخواهد شد.
« در روزگاران قدیم، پادشاهی در کشوری پهناور سلطنت می کرد که برای خوشبختی همه چیز داشت: مملکتی بزرگ در صلح و صفا، همسری زیبا، فرزندانی سالم و نیرومند و سلامتی کامل، اما با این همه احساس خوشبختی نمی کرد! پس یک روز، تمام بزرگان خردمند مملکت خویش و دانشمندان معروف را احضار کرد و از آن ها دستورالعمل خوشبختی را خواهان شد. طی روزها و هفته ها بحث و بررسی، بالاخره به این نتیجه رسیدند که اگر پادشاه بتواند پیراهن مردی را که واقعاًً خوشبخت است بر تن کند، به خوشبختی دست پیدا خواهد کرد!
پادشاه خیلی سریع برای یافتن پیراهن مرد خوشبخت آدم های زیادی را به چهار گوشه ی مملکت خود اعزام کرد. عاقبت پس از روزها جست وجو، آدم های پادشاه نتوانستند کسی را پیدا کنند که بگوید کاملاً خوشبخت است، تا این که پس از مدت ها جستجو، در خانه ای محقر، درویشی را یافتند که می گفت سالیان سال است با همسرش در نهایت خوشبختی زندگی می کند اما آن قدر فقیر است که پیراهنی ندارد تا به پادشاه بدهد.»
بنابراین ما می توانیم خود را با آن چه در اختیار داریم خوشبخت بدانیم و به فرض آن که از داشته های خویش ناراضی باشیم، نباید اجازه دهیم این نارضایتی خوشبختی ما را مخدوش کند و ما را به فرد بدبختی بدل نماید.
منبع مقاله :
امیری، شاهرخ؛ (1387) خوشبختی- بدبختی انتخاب با توست! تهران: نشر قطره، چاپ اول. 