آنتی‌ بیوتیک‌های موضعی برای آکنه

احتمالاً با آنتی بیوتیک‌ها آشنا هستید. از آنتی بیوتیک‌ها برای درمان عفونت‌های باکتریایی استفاده می‌شود. چون آکنه توس باکتری‌ها به وجود می‌آید، استفاده از آنتی بیوتیک‌های موضعی روش مؤثری برای کنترل آکنه است. از آنتی بیوتیک‌های خوراکی نیز برای درمان آکنه استفاده می‌شود. آنتی بیوتیک‌ها انواع مختلفی دارند. آنتی بیوتیک‌های موضعی که بیشترین استفاده را برای آکنه دارند کلیندامایسین و اریترومایسین هستند. برخی اوقات از تتراسایکلین موضعی نیز استفاده می‌شود ولی، نه به اندازه آنتی بیوتیک‌های دیگر چون، ممکن است باعث زرد شدن رنگ پوست شود. از آنتی بیوتیک‌های موضعی برای درمان آکنه خفیف تا متوسط التهابی استفاده می‌شود. آنتی بیوتیک‌های موضعی در انواع مختلف لوسیون، ژل و محلول‌های تونر مانند وجود دارند.
آنتی بیوتیک‌های موضعی چگونه عمل می‌کنند
همانند آنتی بیوتیک‌های خوراکی، آنتی بیوتیک‌های موضعی نیز مانع رشد باکتری‌ها می‌شوند. یکی از علل اصلی آکنه تکثیر باکتری‌های مولد آکنه است. باکتری مولد آکنه به طور طبیعی پوست وجود دارد ولی، در افراد مبتلا به آکنه رشد جمعیت باکتری‌ها بیش از حد افزایش پیدا می‌کند. این باکتری‌ها فولیکول‌های مو را تحریک می‌کنند و جوش‌های چرکی و کورک به وجود می‌آورند. استفاده از آنتی بیوتیک‌های موضعی مقدار باکتری‌ها را کاهش می‌دهد که به نوبه خود به کنترل آکنه کمک می‌کند. آنتی بیوتیک‌های موضعی همچنین التهاب را کاهش می‌دهند بنابراین، بهترین عملکرد را برای جوش‌های التهابی دارند تا جوش‌های غیر التهابی یا سر سیاه.
از آنتی بیوتیک‌های موضعی به تنهایی برای درمان آکنه استفاده نمی‌شود
از آنتی بیوتیک‌های موضعی به تنهایی برای درمان آکنه استفاده نمی‌شود یا حداقل به طور کلی نباید استفاده شود. امروزه توجه زیادی به مقاومت به آنتی بیوتیک می‌شود. استفاده از آنتی بیوتیک‌های موضعی به تنهایی می‌تواند منجر به بروز این مشکل شود. برخی پزشکان بر این باورند که ارتیرومایسین موضعی به خاطر باکتری‌های مقاوم به آنتی بیوتیک آنطور که باید برای درمان آکنه مؤثر نیست. استفاده از روش درمان دیگری به همراه آنتی بیوتیک‌های موضعی می‌تواند مانع بروز این مشکل شود. به علاوه، آنتی بیوتیک‌های موضعی به تنهایی بهترین راه درمان برای آکنه نیستند. آن‌ها در مقایسه با روش‌های درمان آکنه موضعی دیگر واقعاً کند عمل می‌کنند. و آنتی بیوتیک‌ها اگرچه التهاب و باکتری‌ها را کاهش می‌دهند ولی، کاری برای کاهش منافذ بسته پوست و تشکیل ریزکمدون‌ها نمی‌کنند.
روش‌های دیگری که به عملکرد بهتر آنتی بیوتیک‌های موضعی کمک می‌کنند
معمولاً، پزشک شما روش دیگری نیز در کنار آنتی بیوتیک موضعی تجویز خواهد کرد. بنزویل پرکسید از این جمله است. بنزویل پرکسید با آنتی بیوتیک‌های خوراکی به خوبی عمل می‌کند و می‌تواند به کاهش احتمال تشکیل باکتری‌های مقاوم به آنتی بیوتیک کمک کند. رتینوئید‌های موضعی انتخاب دیگری هستند که با آنتی بیوتیک‌های موضعی به خوبی عمل می‌کنند. آن‌ها به سرعت پوست را می‌تراشند که تشکیل کمدون‌ها را کاهش می‌دهد. برای زنان بزرگسالی که از آکنه هورمونی رنج می‌برند، آنتی بیوتیک‌های موضعی باید با داروهای خوراکی مانند اسپیرونولاکتون یا قرص‌های ضد بارداری ترکیب شوند
عوارض جانبی احتمالی آنتی بیوتیک‌های موضعی
عوارض جانبی ممکن به نوع دارویی که استفاده می‌کنید بستگی دارد ولی، اکثر مردم می‌توانند از آنتی بیوتیک‌های موضعی بدون مشکل استفاده کنند. ولی، برخی افراد ممکن است دچار خشکی، پوسته پوسته شدن یا لایه‌برداری جزئی پوست شوند. هنگام استفاده از دارو ممکن است دچار احساس سوزش شوید. برخی آنتی بیوتیک‌های موضعی ممکن است باعث تحریک خفیف پوست شوند. عوارض جانبی جدی آنتی بیوتیک‌های موضعی بسیار نادر هستند.