بیماری های روحی و روانی که متاسفانه در بسیاری از جوامع به دلایل فرهنگی و عدم آشنایی با آنها تا مدت ها خاموش می مانند، در بسیاری از موارد مورد توجه قرار نمی گیرند.
همچنین تصورات رایج فراوانی در مورد آنها نیز وجود دارد که با گذشت زمان در میان مردم جا افتاده است. برخی از تصورات تنها ساخته ذهن افراد هستند و در تضاد با واقعیت قرار دارند.
در ادامه این نوشته به برخی از همین تصورات رایج و اشتباه پرداخته خواهد شد که آنها را با هم مرور می کنیم:
بیماری روحی واقعی نیست
از آنجایی که زخم های این بیماری از بیرون قابل مشاهده نیستند، بسیاری از افراد نیز مشروعیت این اختلال های سلامت روان را زیر سئوال می برند.
در واقع این تصور بسیار رایج است که اطرافیان گمان می کنند که فرد به داشتن بیماری تظاهر می کند. به همین دلیل نیز فرد مبتلا در بسیاری از موارد که به کمک نیاز دارد از کمک گرفتن از دیگران خجالت کشیده و از این کار سرباز می زند.
کسی را نمی شناسم که با سلامت روان خود چالشی داشته باشد
بیماری های روحی و روانی عمدتا بیش از آنچه شما می پندارید، شیوع دارند. آمار و داده های بدست آمده از Mentalhealth.gov نشان داده که از هر 5 بزرگسال آمریکایی، یک نفر از بیماری روحی رنج می برد.
از هر 25 بزرگسال نیز یکی از انواع شدیدتر این بیماری ها از جمله اسکیزوفرنی و اختلالات دوقطبی رنج می برد. به علاوه افسردگی سالانه 41٫000 نفر را به دام مرگ می کشد که عمدتا بر اثر خودکشی اتفاق می افتند.
همین آمار و ارقام نشان می دهد که باید هرچه سریع تر به وضعیت این بیماری رسیدگی شود.
کودکان بیماری های روحی و روانی را تجربه نمی کنند
بسیاری از افراد از این موضوع غافل هستند که کودکان نیز می توانند به چنین بیماری هایی مبتلا شوند.
در واقع تخمین زده شده که 50 درصد از این بیماری ها از 14 سالگی آغاز می شوند و امکان دارد که تا سال ها بدون تشخیص و خاموش باقی بمانند.
آمار نشان داده که 16٫5 درصد از افراد زیر 18 سال در آمریکا با اختلالات روانی دست و پنجه نرم می کنند. بنابراین بیماری های روحی و روانی می توانند در هر سن و سالی اتفاق بیافتند.
درمان فایده ای ندارد
بسیاری بر این باورند که درمان نمی تواند در روند بهبود چنین بیماری هایی مفید واقع شود حال آنکه پزشکان بر این باورند که خصوصا اگر در مراحل اولیه شروع بیماری تشخیص و مراحل درمان آغاز شود حتما بهبودی حاصل خواهد شد.
درمان های گوناگونی از جمله دارودرمانی، روان درمانی و سایر روش ها موثر هستند که از فردی به فرد دیگر متفاوت است.
آنقدر باید درمان را به تاخیر انداخت تا زمان آن با حاد شدن بیماری فرا برسد
افراد مبتلا به بیماری های روحی و روانی عمدتا در مراجعه به پزشک متخصص و درمان تردید و واهمه دارند. اما همان طور که قبلا هم گفته شد هرچقدر درمان سریع تر آغاز شود نتیجه بهتری خواهد داشت.
بر اساس داده های بدست آمده از Mental Health First Aid Colorado سنین بین 12 تا 17 سالگی می تواند بهترین زمان درمان باشد چرا که پیش از ورود به داستان جدی تر شدن بیماری است.
بیماری های روانی بر اثر مسائل شخصی به وجود می آیند
از آنجایی که این بیماری در هر سن، با هر جنسیت، نژاد و طبقه اجتماعی اتفاق می افتد نباید از آن خجالت بکشید یا احساس گناه کنید.
اگر به فرد مبتلا بگویید که به علت مسائل شخصی این بیماری در او ظاهر شده، تنها او را سرزنش کرده اید و این وضعیت را بدتر هم می کند.
باید دانست که عوامل بسیاری همچون ژنتیک، تغذیه نامناسب و برخی تغییرات در سبک زندگی می توانند در این بیماری ها نقش داشته باشند.
افراد مبتلا به مشکلات روحی و روانی باید ساکت بمانند و چیزی نگویند
برخی تصور می کنند که افراد مبتلا باید خاموش بمانند و در مورد وضعیت شان با کسی صحبت نکنند این در حالی است که جامعه پزشکی چنین تصوری را مردود می داند.
چنین افرادی نباید از داشتن این بیماری احساس عدم ارزشمندی کنند و باید بتوانند آزادانه در مورد آن صحبت کنند.
افراد مبتلا به بیماری های روحی رفتارهای خشونت آمیز دارند
بر خلاف تصور بسیاری از افراد که بیماران مبتلا به بیماری های روحی را خشن و خطرناک تلقی می کنند، داده ها عکس این جریان را نشان داده اند.
بر اساس آمار بدست آمده از Mental Health America، حدود 95 تا 97 درصد از جرایم توسط افرادی رخ می دهد که به بیماری های روحی ابتلا ندارند.
جوامع پزشکی بر این باورند اگرچه بسیاری از این بیماران رفتارهای خشونت آمیز ندارند اما در نهایت در برخی مواقع و به صورت نادرست مجرم شناخته می شوند.
Mentalhealth.gov تایید می کند بیش از 10 درصد از افرادی که از بیماری های روحی شدید رنج می برند، بیشتر در معرض ارتکاب جرایم دست اول قرار دارند.
نمی توان از بیماری های روحی پیشگیری کرد
این تصور که نمی توان از بیماری های روحی و روانی پیشگیری کرد کاملا اشتباه است. مراجعه به پزشک و چکاپ های دائمی، تغذیه و خواب مناسب، وزرش و فعالیت بدنی از عواملی هستند که می توانند از بروز چنین بیماری هایی ممانعت به عمل آورند.
رفتارهای نامناسب والدین می تواند علت این بیماری ها باشد
زمانی که کودکی نشانه هایی از بیماری های روحی را نشان می دهد بلافاصله اطرافیان، والدین را مورد هجوم قرار می دهند.
جوامع پزشکی بر این باورند که والدین معمولا نخستین کسانی هستند که نشانه های این نوع از بیماری ها در کودکان شان را تشخیص می دهند.
البته به این موضوع نیز اشاره می کنند که اتفاقاتی چون مرگ یکی از اعضای خانواده و طلاق والدین می تواند خطر ابتلا را بیماری های روحی و روانی را افزایش دهد اما ربط چندانی به روش تربیت والدین ندارد.
