این روزها قدرت اول المپیک کشوری نیست جز ایالات متحده آمریکا، ولی می دانید که چگونه اولین حضور امریکا در این رقابتها شروع شد؟ چه ماجراهایی دست به دست هم دادند تا آمریکایی که به المپیک اهمیت چندانی نمی داد، امروز حرف اول را در رقابتهای آن بزند؟امروز با بنیتا همراه باشید تا این ماجرای جذاب را برایتان تعریف کنیم.
صدها نفر از ورزشکاران المپیکی ایالات‌متحده که این روزها به مصاف حریفان در این رویداد بزرگ می‌روند، این شرایط را مدیون کسانی هستند که برای اولین بار راه را برای انها باز کردند؛ 14 المپیکی بی‌باک آمریکایی که در اولین دوره حرفه‌ای سری مسابقات المپیک شرکت کردند، این مسابقات در آوریل سال 1896 در شهر آتن برگزار شد. با اینکه خیلی از این تیم انتظاری نمی‌رفت ولی آنها توانستند که 11 مدال را کسب کنند و جامعه ورزش آمریکا را حیرت‌زده کنند. جیم ریسلر در کتابی با نام «اشتعال شعله: تیم امریکا برای اولین بار در المپیک» وقایع و اتفاقاتی که برای این تیم در المپیک آتن روی داده است را شرح داده است و نشان داده که چگونه آنها چگونه مدال‌ها را یکی پس از دیگری درو می‌کردند با اینکه تعدادشان کم بوده است. در ادامه او به سؤال‌هایی که درباره کتاب پرسیده شده است و همچنین دو هفته مهم از المپیک در تاریخ المپیک آمریکا پاسخ می‌دهد.
14 ورزشکار و 11 مقام، این یک عملکرد حیرت‌انگیز در المپیک است؟ درست است؟
بله همان‌طور که گفتید نتیجه‌ای که آنها در این رقابتها کسب کردند واقعا حیرت‌انگیز است. 14 ورزشکاری که در بی‌تفاوتی کامل مردم آمریکا و بدون حمایت مسئولان ورزشی به المپیک رفتند، بعضی از آنها از دانشگاه و کار خود زدند و افرادی غیرحرفه‌ای بودند. آنها تا وقتی‌که می‌خواستند به مسابقات بروند کسی هم همراهی‌شان نکرد و فقط خودشان بدرقه کنندگان خودشان بودند، ولی بعد از اینکه کشور را ترک کردند و به مسابقات وارد شدند مدال‌هایی را گرفتند که همه را حیرت‌زده کرد حتی خودشان که باورشان نمی‌شد هم‌چین توانایی‌هایی رادارند. در یک دقیقه مجازی آنها طوفانی از توجه اروپاییان و آمریکایی‌ها را به خود جلب کردند. اگر آنها موفق نمی‌شدند، جامعه المپیک آمریکا یا به‌صورت کامل می‌مرد و یا برای مدت طولانی به تعویق می‌افتاد.
چه چیزی باعث شد که افتخار افرینی آنها به چشم نیاید؟
برای شروع، رفتن به هم‌چین مسابقات بزرگ و مدرنی و پوشش آن دور از انتظار بود. یک آیتم جالب عمیق در آرشیو در ماد کتابخانه پرینستون وجود دار د. یک تلگرام از سازمان یو پی آی در لندن آمد و درخواست کرد که آیا کسی برای پوشش مسابقات هست؟ خب شما شرایط آن زمان را تصور کنید و دید آنها نسبت به المپیک درحالی‌که برای پوشش المپیک از آنها درخواست شده است چگونه هماهنگی‌ها را انجام می‌دهند، این‌گونه «هی لبرون، اگر تو وقت کافی داری و کاملاً برنامه‌هایت پر نیست می‌توانی کمی از گزارش‌ها المپیک را برای ما ارسال کنی؟». آیا اگر شما خبرنگار باشید و از شما بخواهند که کسی را برای پوشش مسابقات بزرگی مانند المپیک انتخاب کنید آیا این‌گونه عمل می‌کنید؟ این‌یک حقیقت بوده است که در ان زمان به‌هیچ‌وجه رویدادی مثل المپیک در آمریکا جدی گرفته نمی‌شده است.
دوما در ان روزها دوربین‌ها خیلی حرفه‌ای نبوده‌اند که بتوانند چندین عکس پشت سر هم را بگیرند، به‌جز چند عکس ساده و پروفایل‌های زیبای چند ورزشکار، تصویر دیگری از آن روزها در دست نیست؛ و فیلم‌برداری نیز از شرایط خوبی برخوردار نبوده است و در هر ماده ورزشی 5 یا 6 نفر اول در فیلم‌ها هستند که در چند مرحله آخر باهم رقابت می‌پردازند و از دیگر ورزشکاران خبری نیست، به همین دلیل خیلی از میزان بازده و توانایی ورزشکاران اطلاعاتی در دست نیست. مثلاً خبری که از گاردنر ویلیام در دست است هنگام یکی از مسابقات او گزارشی رسید که او در یک استخر شیرجه زده است و شکایت می‌کرده که آب آن خیلی سرد است و ما انتظار داریم که او شنا نکرده باشد ولی خبری مبنی بر گزارش ادامه رقابت او در آن استخر در دست نیست و گزارش‌ها در این موقع قطع شد. این هم یک نمونه از جدی گرفتن و پوشش المپیک در ان زمان رسانه‌های آمریکایی بود.
و دلیل دیگری که این چیزها خیلی رسانه‌ای نشد شخصیت خود ورزشکاران بود، آنها اغلب ورزشکارانی فروتن بودند که بعد از مسابقات المپیک برگشتند و به مدرسه و یا کار خود ادامه دادند و فقط در چند جشن کوچک به مناسبت مقامشان شرکت کردند و به زندگی عادی خود بازگشتند بدون اینکه درباره مقامشان در المپیک صحبتی بکند و یا آن را به رخ کسی بکشند. همچنین دوندگان که فقط یک روز در جلوی دوربین‌ها بودند و روز بعد به‌عنوان یک شهروند هادی آمریکایی به زندگی خود ادامه دادند. ولی دراین‌بین ورزشکاران بیس‌بال هم بودند که باوجود نبود این رشته در المپیک در آن المپیک شرکت نکردند ولی به دلیل محبوبیت این ورزش در آمریکا تمام‌روزهای سال در جلوی دوربین‌ها جا خوش کرده بودند و از خود تعریف می‌کردند. ما دو نوع ورزشکار را در ان زمان داشتیم.
در ان روزها شبکه مدرنی مانند ای‌اس‌پی‌ان (ای‌اس‌پی‌ان کوتاه شدهٔ نام انگلیسی شبکه برنامه‌های تفریحی و ورزشی است که یک شبکه تلویزیونی آمریکایی است. این شبکه که متعلق به شرکت والت دیزنی است، در سال 1979 ایجادشده است و 24 ساعته برنامه‌های ورزشی پخش می‌کند.) هم نبود که تمام اتفاقات رو پوشش دهد و آنها را ذخیره کنند و یا خاطراتی که در ذهن مردم است را درجایی ذخیره کند. البته ورزشکاران هم خیلی به نوشتن و ثبت آن علاقه‌مند نبودند به‌جز الری کلارک که او هم یک کتاب در مورد زندگی خود در دوومیدانی نوشت و در یک تا دو صفحه از آن اتفاقات المپیک را شرح داد و آن را هم با سفر هیجان‌انگیزی که به دندان‌پزشک داشت تلفیق کرد. خود ورزشکاران نیز بیشتر تمایل داشتند تا درباره زندگی روزمره خود صحبت کنند تا افتخارات خود در المپیک.
در ادامه این خبر با ما همراه باشید.
