این روزها دولت بیشتر از همیشه مورد توجه منتقدان قرار می‌گیرد؛ همه اجازه دارند آزادانه اشتباهات دولت را گوشزد کنند؛ اما فاصله زیادی است میان تخریب و نقد.
اگر نیت "نقد" خیر باشد و با هدف اصلاح امور و خدمت به خلق انجام شود، صلاح است اما اگر به قصد چوب لای چرخ دولت گذاشتن و سیاه‌نمایی باشد، نه تنها پسندیده نیست؛ بلکه گناه هم محسوب می‌شود. بنا به تعاریف دینی و سفارشات رهبری به دولت در مراسم تنفیذ ریاست جمهوری، نقد درست و کارشناسانه "هدیه" است و دولت باید آن را پذیرفته و حرمت بگذارد.
مسئله دیگری که مطرح می‌شود این است که چگونه تشخیص بدهیم این فرد منتقد است یا مخرب؟ این موضوع از نحوه بیان فرد کاملا مشخص می‌شود، فرد مخرب با عصبانیت، چهره برافروخته و با لحن توهین‌آمیز و عتاب صحبت می‌کند؛ اما فرد منتقد نگاه کارشناسانه دارد، لحنش شیوا و پسندیده است.
شاید گاهی لحن منتقدها نیشدار هم بشود اما دولت باید چشم پوشی کند؛ چون نیت خیرخواهانه او کاملا واضح است. هر انسان عاقلی باید نهی از منکر و امر به معروف را بپذیرد. شرط اساسی نقد این است که حتی اگر لحن بیانش تند است باز هم با راه حل همراه شود؛ نباید کسی به خودش اجازه دهد که دولت را تضعیف کند. اینکه بدیها را چند برابر کرده و از خوبی ها چشم پوشی کنیم تعرف کامل دشمنی است! بیش از دویست رادیو و تلوزیون خارجی شبانه روز فعالیت می کنند تا نظام و دولت را بد جلوه دهند؛ پس لزومی ندارد در داخل هم عده ای به آن دامن بزنند!
در یک کلام؛ منتقدها حق دارند درست انتقاد کنند و دولت هم باید شنوا باشد.
*استاندار سمنان
27216