این سوالی است که در بین اکثر افرادی که یکی از نزدیکانشان به افسردگی مبتلاست مطرح می‌شود. خیلی از این افراد دوست دارند بدانند که در مواجهه با یکی از عزیزانی که افسردگی را تجربه می‌کند، چطور باید از او مراقبت کنند و ممکن است اینطور فکر کنند که با حرف زدن با او، می‌توانند به این فرد کمک کنند.
در مواجهه با کسی که احساس افسردگی و دلواپسی می‌کند یا احساسات تلخ و دردناکی را پشت سر می‌گذارد، اگر بخواهید در این رابطه کاری انجام دهید، بیشتر به معنای اعتبار بخشیدن به این حال او خواهد بود. لازم به ذکر است که وقتی افراد در حال دست و پا زدن و تقلا کردن هستند، هرگونه تلاشی از سوی شما، نه تنها بی فایده است، بلکه تاثیری منفی هم در استراتژی ارتباط شما با آن فرد خواهد داشت.
داستان واقعا چیست؟
اعتبار بخشیدن به یک موضوع، فراتر از گوش دادن است. باید این را به فرد منتقل کرد که ما فهمیده‌ایم و پذیرفته‌ایم که تو چه حالی داری و دلیل این حس و حال تو را نیز دریافته‌ایم. اصلا بحث این نیست که به او بگوئیم که چه کار انجام دهد و یا اینکه چطور به طرز متفاوتی فکر یا احساس کند. وقتی چنین کاری بکنیم، ما به این فرد افسرده این پیغام را منتقل می‌کنیم که شیوه احساسی یا فکر کردن آنها اشتباه است.
بحث اهمیت دادن به برخی مسائل این است که لزومی نیست که ما با احساس درونی فرد افسرده موافق باشیم یا باور کنیم که ما هم ممکن است روزی حس مشابه با او داشته باشیم؛ بلکه ما فقط هرآنچه در مورد او می‌دانیم را به او ارائه می‌کنیم و حس و حال او را درک می‌کنیم. این کار شاید ساده به نظر برسد ولی عملا به تمرین کردن زیادی نیاز دارد. خیلی از افراد ممکن است تلاش کنند تا این ماجرا را بپذیرند.
ولی آنها باید بدانند که پذیرفتن چیزی، با موافقت کردن با آن یکی نیست. برای بسیاری از افراد سخت است که بتوانند در این زمینه و برای آرام کردن طرف مقابل انجام ندهند و یا حتی سعی نکنند تا او را متقاعد کنند که" همه چیز درست خواهد شد". چرا که این رفتار درستی نیست.
کلید موفقیت درارتباط با افرادی که افسرده، عصبانی و یا ناراحت هستند این است که کمی آرامشمان را حفظ کنیم، نفس عمیقی بکشیم. احساسات و واکنش هایمان را کنترل کنیم. دست از قضاوت کردن بکشیم و کاملا دیدگاه سایرین را بپذیریم. وقتی واقعا عزممان را جزم کنیم تا این موضوع و حس فرد مقابلمان را مدیریت کرده و بپذیریم، حس یکدلی واقعی ایجاد می‌شود. این حس، حس دلسوزی یا درک نیست و دقیقا لمس حسی است که طرف مقابلمان آن را در درونش دارد. این دقیقا همان کاری است که یک روانشناس انجام می‌دهد.
روانشناس سعی می‌کند تا با مخاطب افسرده‌اش ارتباط برقرار کرده و با این حس یکدلی سعی در کمک به فرد مقابل می‌کند.شما باید این را بدانید که صحبت کردن در مورد تجربیات شخصی‌تان، نصیحت کردن طرف مقابل و کمک کردن به او از دید خودتان، شاید گاهی وقتها اثر بخش باشد ولی همیشه مفید واقع نخواهد شد. به طور کلی ایده بهتر این است که بیشتر به دنبال اعتبار بخشیدن به فرد ناراحت و افسرده باشید و این صحبت‌ها را برای بعد بگذارید.
گاهی وقتها فرد ناراحت یا افسرده فقط می‌خواهد درک شود وهمین درک کردن او، برای بهبود حالش کافی و ایده‌آل خواهد بود.
