خرمن بهره ( خرمن بره )

از دیگر آیین های همیاری در کشاورزی، “خرمه بهره” (خرمن بهره) است. کشاورزان بختیاری وقتی که کار کشاورزی را به اتمام رسانده و مشغول “جوال گرفتن غله ها” می شدند، به کودکانی که در خرمن حاضر می شدند مقداری غله به عنوان خرمن بهره می دادند؛ به این طریق کودکان انگیزه بیشتری می یافتند تا با حضور در محل خرمن با آئین های کشاورزی آشنا شوند. طبیعی است که شرایط اقلیمی و طبیعی منطقه بختیاری، بر کلیه شئون کشاورزی و دامداری و زندگی اقتصادی افراد مؤثر بود و افراد با توجه به روند زندگی، کارها را در میان خود تقسیم می کردند؛ به این ترتیب علاوه بر انجام کارها موجبات تحکیم پیوند و برادری را فراهم می کردند. سبب اصلی این کارها، باور مردمان بختیاری است که بر این باور بودند که «همکاری و برادری و صداقت باعث افزون شدن روزی است».روز خرمن کوبی شور و نشاطی بس فراوان در دل بچه ها پدید می آمد و سر از پا نمی شناختند و سطل به دست و گونی به دست و گاهی هم آشپال به دست! چشم به راه پایان یافتن کوفته شدن خرمن بودندو سپس با گرفتن سهم ناچیز خود بلافاصله روانه بقالی می شدند و خاطره ای خوش برایشان به یادگار می ماند. اما همین سهم ناچیز از “خرمن بهره” اثرات بسیاری روی کودکان داشت،به عنوان نمونه روحیه قناعت از همان اوان کودکی در بچه ها تقویت می شد،چون هیچ کودکی یک گونی یا چند گونی گندم به عنوان “خرمن بهره” نمی خواست(شاید به ندرت) بلکه به همان یک سطل و ته گونی و نصف آشپال و خریدن چند بیسکویت فله ای(یادش بخیر!) قانع بود.اما آیا آیا کودکان امروزی این قناعت را دارند؟!! یکی دیگر از اثرات گرفتن “خرمن بهره” تشویق و ترغیب کودکان به درو گر شدن در سال های بزرگسالی بود،ابرای همین بیشتر کسانی کارهایی مانند دروگری را در روستا تجربه کرده اند در آینده کمتر مقابل مشکلات زندگی زانو زده اند سپاس خدای را که ما نیز توانستیم “خرمن بهره”بگیریم.