معیار چاقی چیست؟

یکی از معتبرترین معیارهای چاقی، شاخص توده ی بدنی است (Body Mass Index ) که نحوه ی محاسبه ی آن تقسیم وزن به کیلوگرم بر مجذور قد به متر می باشد.
بر اساس این فرمول BMI بالاتر از 25 به معنای افزایش وزن است. BMI بین 20 تا 25 طبیعی، و از 25 تا 27 در معرض خطر تلقی می شود. BMI بالاتر از 27 چاقی و در معرض خطر زیاد، و بالاتر از 30 چاقی مفرط و خطرناک محسوب می شود. در بعضی منابع BMI بالاتر از 30 چاقی به عنوان بیماری تلقی می گردد.
BMI برای چاقی های مرکزی ( چاقی ناحیه ی شکم و پهلوها ) معیار چندان خوبی نیست. در چاقی مرکزی از اندازه ی دور کمر استفاده می شود. دور کمر بیش از 120 سانتی متر برای مردان و بیش از 108 سانتی متر برای زنان چاقی مرکزی به حساب می آید. معیار دیگر در این مورد، محاسبه ی تقسیم دور کمر به دور باسن است که بیش از 0/9 برای مردان و بیش از 0/95 برای زنان، چاق تلقی می گردد.
روش محاسبه ی دقیق تر استفاده از سی تی اسکن ( CT scan ) و سی ای تی اسکن ( CAT scan ) و یا ام آر آی ( MRI ) است. در این روش میزان چربی بدن محاسبه می شود که اگر در مردان از 25 درصد و در زنان از 30 درصد وزن بدن بیش تر باشد، چاق محسوب می گردند.
چاقی در کودکان و نوجوانان رو به افزایش است، به طوری که نزدیک به یک سوم کودکان و نوجوانان ( 6 تا 19 ساله ) از هر دو جنس، چاق و یا در معرض خطر چاقی هستند.
منبع مقاله :
عطاری، عباس؛ (1387)، اختلالات تغذیه ای (مشکلات رفتاری تغذیه در کودکان)، تهران: نشر قطره، چاپ اول