مجید قیصری در گفتگو با خبرنگار مهر با اشاره به اینکه پاشنه آشیل حضور ادبیات ایران در جهان و مراوده جهانی‌اش مساله کپی‌رایت و حق مولف است گفت: من در چند دوره از نمایشگاه‌های جهانی کتاب حضور داشته‌ام و بر اساس تجربه و آنچه مشاهده کردم به این باور رسیده‌ام که ما با حرکت‌های فردی به جایی نمی‌رسیم و اگر می‌خواستیم برسیم باید تا به حال رسیده بودیم. مساله ما امروز قانونی است که هنوز با آن درگیر هستیم و تکلیفمان با آن روشن نیست. باقی ماجرا همه بهانه است.
وی ادامه داد: هر ساله به شکل‌های مختلف ناشران و نویسندگان ایرانی در مجامع جهانی حضور پیدا می‌کنند. یا به صورت شخصی و یا با حمایت دولتی اما مساله‌ای که برایش فکری نشده این است که تا ما برای مراوده با جهان موضوع و رابطه خودمان با قانون کپی‌رایت برای انتشار کتاب را مشخص نکنیم و نگوییم حق مولف و ناشر اثر را چگونه تامین می‌کنیم نمی‌شود انتظار داشت که حضور ما موفق باشد.
قیصری در ادامه گفت: بر خلاف باور عمومی من بر این باورم که ایجاد این ارتباط و هماهنگ کردن روابط حرفهای و کاری در زمینه ارتباطات ناشران و نویسندگان با هم و برقراری قرارهای منظم کاری برای معرفی نویسندگان وظیفه آژانس‌های ادبی و موسسات نشر است. آنها بتوانند در وهله اول با قوانین فعلی طرف دیگر را قانع کنند و در وهله بعدی زمینه و بستر برای پذیرش کپی‌رایت در نشر را مهیا کنند.
برگزیده جایزه ادبی‌جلال آل‌احمد گفت: به باور من نقش دولت در مراودات ادبی بین‌المللی تنها ایجاد بستری است برای اینکه مجموعه نشر ایران بتواند اظهار وجود کند. برای اینکه در عرصه جهانی و با همه اقتضا خود بتواند بگوید که هست و فعال هم هست و حرفهای زیادی برای گفتن دارد.
قیصری ادامه داد: اگر برای این نقش دولت مخالفتی وجود دارد، شاید بد نباشد دولت خودش را از این پروسه بسترسازی کنار بکشد تا بقیه عیار کارشان مشخص شود و ببینیم می‌توانند خود بسترساز و معرف مجموعه نشر ایران در جهان باشند؟ به نظر من وقتی دولت بستری فراهم کرده تا ما بتوانیم خودمان را و آنچه در چنته داریم عرضه کنیم به جای نق زدن باید کمی عزم جزم‌تری برای بهره‌برداری از شرایط داشت.
وی در همین زمینه گفت: اگر کمی عِرق ملی بیشتری در میان ما باشد و با تعصب نگاه کنیم هر راه و قدممان به سمتی خواهد بود که بتواند منافع ملی و نه شخصی ما را تامین کند. به باور من در حضور جهانی نشر و ادبیاتمان نیز باید نگاهمان ملی و نه شخصی باشد اگر دولت کاری را نکرده بخش خصوصی پیش ببرد و اگر دولت کاری کرده بخش خصوصی از آن به نفع نشر ایران بهره ببرد. در یک نگاه ملی باید قبول کنیم که مشکل ما قانون‌گذاری و نبود شفافیت در زمینه مبادلات بین‌المللی نشر است نه مساله دیگری.
