به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، شقایق هورشید گفت: این آثار شامل بقایای اندکی از یک کندو یا ساختار ذخیره به همراه قطعات سفال معرف این دوره بود که متاسفانه به دلیل کشاورزی و شخم بی رویه دامنه تپه تنها بخشی از کف آن باقی مانده است .
به گفته وی، از جمله آثار و شواهد فرهنگی نمونه سفالهای شاخص دوره روستانشینی قدیم تا دوره اوروک است که در برگیرنده فازهای انتقالی چغامامی، سبز، خزینه، مهمه، بیات، فرخ، شوش 1 و دوره اوروک است.
هورشید از دیگر شواهد فرهنگی به دست آمده به اشیا سنگی شامل کوبنده، دست آس و کج بیلها، وزنه اسکنه ها اشاره کرد.
او از قطعات سفال، ابزار و اشیا ی سنگی به عنوان آثار و شواهد فرهنگی در سطح این تپه نام برد .
وی با اشاره به این که نام تپه سید نعیر یا سید علی نعیر برگرفته از نام آرامگاه سیدی در آن ناحیه است، گفت: این تپه با ارتفاع دوازده متری از سطح زمین های اطراف دارای وسعت اولیه 4/75 هکتار بود که در پایان برنامه گمانه زنی بر وسعت واقعی آن اضافه شد.
تخریب بخش هایی از عرصه تپه
این باستان شناس به بررسی های انجام شده توسط هیاتهای امریکایی در دهه های 60 و 70 میلادی در تپه سید نعیر اشاره کرد که بنا بر نظر فرانک هول به عنوان یکی از محوطه های حاشیه جنوبی دشت دهلران تعیین شده بود.
او با اشاره به ثبت این تپه در فهرست آثار ملی در سال 1382 گفت: اطراف این تپه در حال حاضر توسط زمینهای کشاورزی متعلق به «اتکا»، اعراب ساکن در منطقه احاطه شده و به تناوب به زیر کشت می رود که این موضوع باعث تخریب بخشهایی از عرصه تپه شده است.
هورشید در ادامه افزود: حفر دستی یک جوی بزرگ آب باعث شسته شدن تپه و پراکندگی قطعات سفال و اشیا سنگی و از بین رفتن آثار و شواهد استقراری شده است به نحوی که در مقطع جوی آب بقایای یک سازه حرارتی و قطعات سفالین قابل مشاهده است.
