امیرمحمد زند بازیگر تلویزیون، تئاتر و سینما در گفت و گو با خبرنگار گروه فرهنگی خبرگزاری میزان درخصوص وضعیت حال حاضر عرصه بازیگری در سینمای ایران گفت: در همه جای جهان بازیگران با تغییرات خودشان را به روز می کنند و مطالعه در صدر امور آنها قرار دارد ولی متاسفانه اکثر بازیگران سینمای ما با مطالعه کردن کاملاً بیگانه اند.
وی در همین راستا ادامه داد:تا وقتی که فرهنگ مطالعه در میان بازیگران ایرانی جا نیفتد وضعیت بازیگری تغییر چندانی نکرده و همچنان بد خواهد ماند. بازیگر باید در مورد نقش تحلیل و تحقیق کند اما من دیده ام که بازیگر لحظه قرارگیری پشت دوربین تازه از کارگردان سوال می پرسد. سوالاتی بدیهی که با اندکی تامل حل شدنی است.
این بازیگر سینما درباره درخشش موقت برخی بازیگران ادامه داد: برخی از بازیگران یک شبه با یک نقش مطرح می شوند اما درخشش آنها مقطعی است زیرا آن بازیگران کار خاصی را انجام نداده اند و صرفاً جلوی دوریبن رفته اند.
بازیگر "اتوبوس شب" درباره تاثیر بازیگر خوب بر یک نقش افزود: بازیگر در صورت داشتن آگاهی و تجربه و سواد می تواند در کنار متن و کارگردانی خودش به بار نقش اضافه کند و به نوعی به عنوان یک بازیگر مولف نقش را هر چند کوتاه اما پر رنگ کند.
بازیگر فیلم "تقاطع" نیاز امروز سینمای ایران را اینگونه تشریح کرد: در سینمای امروز ما نیاز به بازیگری داریم که معلومات و تحلیل درست داشته باشد، بازیگرانی که نقش خود را تحلیل کنند و در مرحله بعد بخواهند در دیالوگ ها دخل و تصرف داشته باشند بسیار کم هستند.
وی دلیل ورود بازیگران سینما به تئاتر را اینگونه وصف کرد: چندین عامل برای ورود بازیگران چهره سینما به تئاتر وجود دارد که اولین نکته جایگاه هنری است که تئاتر به آنها می دهد. در بخش دوم که بسیار مهم هم هست این بازیگران وقتی بیکار می شوند به تئاتر پناه می آورند.
زند تفکیک بازیگران به چهره و غیر چهره را اشتباه خواند و خاطرنشان کرد: من بازیگری را به چهره و غیر چهره تقسیم نمی کنم. آل پاچینو هم می تواند سینما، تلویزیون و تئاتر کار کند و همین طور همه بازیگران می توانند در عرصه های مختلف کار کنند. این که مخاطب برای دیدن بازیگر چهره به تئاتر کشیده و باعث چرخش اقتصادی تئاتر شود خوب است اما به شرط این که دچار شعارزدگی و شو آف نشویم و به خاطر خود هنر کار کنیم، اما متاسفانه ما راه غلط را پیش گرفته ایم یعنی اول خود را پیش از بازی کردن و دیده شدن اثر مطرح می کنیم بعد به اصل ماجرا می پردازیم و این صحیح نیست.
