کیا و هیوندای تنها شرکت‌های کره‌ای فعال در بازار ایران نیستند و هم وطنی به نام سانگیانگ این دو خودروساز را همراهی می‌کند. به هرحال این شرکت به اندازه دو کره‌ای دیگر موفق نبوده و نتوانسته آنطور که شاید و باید قدرت‌نمایی کند.
نیوکوراندو قرار بود با قیمتی رقابتی عرضه شود تا بتواند فروش رامک‌خودرو افزایش دهد اما در نهایت این چنین نشد. اگرچه به نسبت خودروهای قبلی سانگیانگ، این ماشین فروش بهتری را تجربه کرد. اما شرکت وارد کننده کنار ننشسته و اینبار با دستی پر و خودرویی در رده زیر 100 میلیونی قصد دارد حسابی بازار خودروهای چینی را کساد کند و درصورتی که بتواند بازاریابی خوبی برای محصولش انجام دهد، قطعا شاهد فروش بالای آن خواهیم بود. نام این خودرو چیزی نیست جز “تیوولی”.
تیوولی را باید جز سگمنت B بدانیم که چیزی میان کراساورها و هاچ‌بک‌هاست و رقیب آن را می‌توانیم رنو کپچر بدانیم که البته با قیمتی 100 میلیونی می‌تواند بازنده این رقابت باشد؛ چراکه رامک خودرو قیمتی 84 میلیونی را برای تیوولی در نظر گرفته است که قطعا نظر قشر متوسط را جلب خواهد کرد. در ادامه به بررسی این ماشین می‌پردازیم تا ببینیم این ماشین ارزش پرداخت این مبلغ را دارد یا نه.
طراحی
طی چند سال اخیر سانگیانگ از طرح‌های عجیب و غریب دور شده و ماشین‌هایی به چهره‌ای منطقی‌تر و منظم‌تر عرضه می‌کند. تیوولی نیز شاید یکی از استانداردترین طراحی را در بین ماشین‌های سانگیانگ داشته باشد. البته از نسل سوم کوراندو در طراحی تیوولی استفاده شده است. خطوط جلو به بهترین شکل قرار گرفته‌اند. سپر خشن جلو تا نزدیکی چراغ‌ها ادامه یافته و در نهایت به جلوپنجره نسبتا کوچک متصل می‌شود که ترکیب آن با چراغ‌ها، چهره‌ای مناسب را برای تیوولی رقم زده‌اند. در بالاترین قسمت چراغ‌ها، نوار LED روشنایی روز جا خوش کرده‌اند و در کنار خط عریض کاپوت، چهره ماشین را خشن کرده‌اند.
در نمای کنار اولین چیزی که نظر را جلب می‌کند، ستون عریض C در انتهای خودروست. اما به جایش دو ستون دیگر A و B به رنگ سیاه در آمده‌اند تا حضورشان کمتر به چشم آید. سایز رینگ‌ها از 16 تا 18 اینج قابل انتخاب است که البته مشخص نیست که در ایران کدام اندازه وارد خواهد شد.
ایمنی در طراحی تیوولی برای ساینگ‌یانگ مهم بوده و 40 درصد از بدنه را استیل مستحکم تشکیل می‌دهد که در ده نقطه مهم از این ماده استفاده شده است.
در کل طراحی خارجی این ماشین زنده و متفاوت‌تر از سایرین است و شاهد طرحی مدرن هستیم. اگرچه شاید برخی نتوانند با چهره کمی عجیب تیوولی کنار بیایند.
به نسبت مدل‌های قبلی سانگ یانگ، طراحی داخلی تیوولی را باید یک انقلاب در این بخش برای این خودروساز بدانیم. صفحه نمایش 7 اینچی با امکانات زیاد و تریم‌های مختلفی که برای داخل قابل انتخاب است، چیزهای عادی نیستند که در یک خودروی ارزان قیمت شاهدشان باشیم.
البته در برخی نقاط از مواد بی‌کیفیت استفاده شده که به نسبت استانداردهای این کلاس از خودرو‌ها، کمی دلسرد کننده است. اما باز سانگیانگ پیشرفت محسوسی در این قسمت کرده و می‌توانیم کابین تیوولی را هم‌تراز با نیسان جوک و یا رنو کپچر بدانیم.
برای راحتی بیش‌تر امکانات زیادی برای تنظیم صندلی در اختیار راننده قرار گرفته اگرچه با این تنظیمات باز در داخل خودرو حس کوتاه بودن خودرو و اینکه سوار یک هاچ‌بک هستید و نه یک کراس‌اور به چشم می‌آید.
قدرت
یک موتور 1.6 لیتری دیزلی یا بنزینی می‌تواند انتخاب خریداران برای زیر کاپوت باشد که البته در ایران موتور بنزینی عرضه خواهد شد. این کارخانه تولید قدرت می‌تواند 128 اسب بخار را در دور 6000 و 160 نیوتون‌متر را در دور 4600 به چرخ‌ها تقدیم کند. قدرتی که رقبا با موتورهای کوچک‌تر توربو قادر به دستیابی به آن هستند. هنگام روشن کردن موتور، صدا جایی در کابین ندارد و تنها در دور موتورهای بالا می‌توان غرش موتور را شنید.
تعویض دنده در گیربکس 6 سرعته دستی کمی با تاخیر صورت می‌گیرد که البته زیاد آزاردهنده نیست و درنهایت گیربکس کار خود را به خوبی انجام می‌دهد.
البته گیربکس 6 سرعته اتوماتیک نیز توسط سانگیانگ بر روی این خودرو ارایه می‌شود که تعویض دنده در آن به نرمی صورت می‌گیرد و خوشبختانه این مدل در ایران عرضه می‌شود. صفر تا صد با گیربکس دستی 12 ثانیه و با اتوماتیک 12.3 ثانیه طول می‌کشد.
سیستم تعلیق مدل دیفرانسیل جلو، در عقب از نوع قدیمی تورسن و در جلو مک‌فرسون است که در مدل چهارچرخ متحرک، سیستم تعلیق عقب به مولتی‌لینک تغییر پیدا می کند. با وجود اینکه فنرها به خوبی ضربات وارده را کنترل می‌کنند اما مشکلی که وجود دارد، این است که زمانی که با آن رانندگی می‌شود، حس راحتی به راننده منتقل نمی‌شود و حرکت‌ها به کابین منتقل شده و کمی آزاردهنده هستند. البته شاید با انتخاب چرخ‌های 18 اینچی کمی این مشکل قابل رفع باشد.
با وجود این سیستم تعلیق، ماشین به خوبی در پیچ‌ها قابل کنترل است و در پیچ‌ها کشش لازم برای حرکت خودرو در خدمت راننده قرار دارد.
فرمان برقی تیوولی از سیستم هوشمند فرمان سانگیانگ استفاده می‌کند که بدین گونه می‌توان بین سه حالت عادی، راحت و اسپرت یکی را انتخاب کرد. البته تفاوت‌های این سه بسیار اندک است و چندان فرقی حاصل نمی‌شود.
امکانات
تیوولی جدا از آنکه ماشین کوچکی است، اما در بحث فضای حمل بار و فضای کابین کاملا خوب عمل کرده و به نسبت دیگر رقبا، صندلی‌های عقب کاملا قابل استفاده هستند و این خود یک مزیت خوب برای خانواده‌های پرجمعیت به شمار می‌رود.
صندوق عقب می‌تواند 423 لیتر بار را برای سرنشینان نگهداری کند که در مقایسه با رقبایی همچون نیسان جوک (354 لیتر) و پژو 2008 (350 لیتر) رقم بیش‌تری را نشان می‌دهد. اگرچه کپچر با فضای 455 لیتری، مقدار بیش‌تری جا برای حمل وسایل دارد.
ارتفاع بالاتر کراساورها به نسبت سدان‌ها به وارد شدن به خودرو کمک زیادی می‌کند و چهار در بزرگ نیز ورود و خروج را راحت‌تر می‌سازد.
صفحه نمایش 7 اینچی رنگی امکاناتی همچون مسیریابی ماهواره‌ای و انتقال تماس‌های تلفن به سیستم صوتی را دراختیار راننده قرار می‌دهد و حتی می‌توان فیلم و صدا را به سیستم ارسال کرد تا توسط 6 بلندگوی تعبیه شده در ماشین پخش شوند.
فضاهای متعددی برای قرار دادن وسایل بر روی در‌ها و کنسول میانی قرار گرفته و تنها چیزی که تیوولی را از رقبا عقب‌تر می‌اندازد، کیفیت قطعات به‌کار گرفته شده است که البته می‌توان آن را با قیمت اندک خودرو توجیه کرد.
سیستم استارت هوشمند بدون کلید، کروز کنترل، سیستم هشدار باد تایر، سیستم کنترل پایداری، گرم‌کن صندلی، سان‌روف برقی و شش کیسه هوای ایمنی از جمله امکاناتی هستند که در مدل عرضه شده در ایران ارایه می‌شود.
نتیجه گیری
در بازه 80 میلیونی تنها رقیبان تیوولی را می‌توانیم کراس‌اورهای چینی همچون جک S5 و شاسی بلند جیلی بدانیم که البته آن‌ها در کلاس خودرویی متفاوتی قرار دارند و به درستی نمی‌توانیم بین‌شان مقایسه‌ای انجام بدهیم. رقیب هم‌کلاس با این خودرو در بازار ایران رنو کپچر است که چندی پیش بررسی آن در چرخان به تحریر در‌آمد که البته حدود 20 میلیون تومان تفاوت قیمتی بین این دو وجود دارد. به هرحال تیوولی خودرویی اسپرت با چهره و امکاناتی مناسب و صد البته قیمتی 84.5 میلیون تومانی، می‌تواند گزینه‌ای جذاب برای کسانی باشد که دل خوشی از خودروهای چینی ندارند!
