شکی نیست که حیات و بقاء اسلام مدیون و مرهون عمل شجاعانه امام حسین(ع) در روز عاشورا می‌باشد و اگر نبود قیام امام حسین(ع) یزید و یزیدیان نه از اسلام و قرآن اثری باقی گذاشته بودند و نه از مساجد و تکایا و شاهد این مطلب فرمایش امام سجاد(ع) است که وقتی از آن حضرت پرسیدند: آیا در نتیجه قیام عاشورا یزید پیروز شد یا پدرت امام حسین(ع) آن حضرت در پاسخ فرمود: صبر کن موقع اذان بشود آنگاه خواهی دید چه کسی پیروز شده چرا که هدف یزید از بین بردن تمام شعائر اسلام بوده و او اراده کرده بود شهادت به توحید و رسالت پیامبر را از همه مساجد و تکایا و غیره محو و نابود کند و این عمل پدرم حسین بود که این نقشه را نقش بر آب نمود.
بنابراین حال که بقاء حیات اسلام به امام حسین است پس نام این حضرت نیز تا وقتی اسلام باقی است باید بقاء و دوام داشته باشد و بهترین راه باقی ماندن امام حسین(ع) اقامه مجالس عزا و ذکر مصیبت و گریه‌و زاری بر آن سید مظلومان می‌باشد چرا که وقتی نام مقدس همچون حسین دردلها و قلب‌ها نفوذ کرد و اشک‌های دیدگان را جاری ساخت و این عمل همگانی و عمومی شد دیگر هیچ دست قدرت و نقشه دشمنی نخواهد توانست چنین حیات و جاودانگی را از بین ببرد.تنها وظیفه مسلمان واقعی برای حفظ زحمات بی دریغ اولیای الهی انجام واجبات الهی و ترک محرمات است.
امام حسین(ع) بخوبی می دانست که یزید بهر شکل و به هر صورتی قصد کشتن و شهادت رساندن امام را دارد و لذا در مرحله اول یزیدبن معاویه از حاکم و والی خود در مدینه خواست که از امام حسین (ع) بیعت بگیرد و یا او را مخفیانه و آرام بکشد که سرو صدایی در جامعه ایجاد نشود، وقتی امام حسین(ع) از نقشه شوم یزید مطلع شدند نیمه شب از مدینه مهاجرت کرد و بسوی مکه آمد در شهر مکه هم متوجه شدند یزید، عده ای را اجیر کرده که درحال احرام و طواف دور خانه، آنحضرت را بطور نا آشنا و مخفی ترور کنند، امام حسین(ع) در حدیثی میفرماید من هر کجا بروم یزید مرا پیدا کرده و به شهادت خواهد رساند و نقشه یزیدبن معاویه در کربلا هم این بود که ایشان را طوری بکشند و به شهادت برساند که اثر و جنجالی ایجاد نشود و جامعه متوجه عمل زشت او نشود.
امام حسین (ع) که مردی مدیر و مدبر و سیاستمداری با تجربه و متدین است برای اینکه این نقشه یزید را خنثی کند تصمیم می گیرد این مبارزه و شهادت را به میدان جنگ بکشد تا لا اقل همه جوامع بشری پی به ماهیت قضیه ببرند و برای اینکه این پیام را به گوش جهانیان برساند و حقیقت جنگ کربلا را بر همگان روشن کند اهلبیت خود را هم آورد تا بتوانند پس از شهادت ایشان حقیقت عاشورا را بر همگان روشن کنند و نقشه یزید را نقش بر آب کرده و وی را رسوا نمایند و اتفاقا این عمل امام حسین(ع) خیلی زود نتیجه داد و یزید پس از مدتی از خلافت سرنگون گشت و تمام افکار عمومی بر علیه یزید جبهه و موضع گرفتند بنابر این، رفتن به کربلا و به همراه آوردن اهلبیت برای رساندن پیام و تحریف نشدن وقایع عاشورا، کاری بسیار متین و عاقلانه بوده است.
سیدالشهدا(ع) به اختیار خودش بسوی کربلا نیامد بلکه غرض ایشان، آمدن به کوفه بود تا تشکیل خلافت دهد چرا که بیش از دوازده هزار نفر از بزرگان و شخصیت های کوفه برای آنحضرت و اهلبیتشان نامه دعوت نوشته بودند و از ایشان تقاضا کرده بودند همچون پدرش علی(ع) به کوفه بیاید و همگان وی را یاری خواهند کرد و حضرت ابا عبدالله(ع) برای اجابت دعوت هزاران انسانی که آنحضرت را دعوت کرده بودند با اهلبیت خود بسوی کوفه حرکت کرد.گرچه امام می دانستند این بی وفایان به عهد و پیمان خود عمل نخواهد کرد ولی امام بایست این بی وفایی مردم کوفه را هم به همه جهانیان و تاریخ به اثبات برساند.
بنابر این حرکت حضرت امام حسین(ع) و گزینه های او تماما به جا و حکیمانه بوده که هر سیاستمدار مجربی بر این عمل آفرین گفته و آنرا تحسین می کند.