قاضی

ماده 72 قانون مجازات اسلامی بیان می دارد:

مساله استناد قاضی به علم خود از دیر زمان میان فقهای ما مورد بحث و در محافل علمی حوزوی مطرح بوده است.آنان در این مساله اتفاق نظر داشته اند که چنانچه قاضی امام معصوم(ع) باشد، جایز است به علمش استناد کند. اما اگرمعصوم نباشد، اجمالا می توان گفت که بین فقهای شیعه در این مساله اختلاف نظر و تفاوت آراء وجود دارد.

منفعت های مالی که ممکن است قاضی از آنها استفاده کند، انواع مختلفی دارد: به صورت رشوه، ارتزاق از بیت المال، اجرت از سوی دو طرف دعوی یا یکی از آنها یاغیر آن دو مانند آن که اهل یک شهروی را برای قضاوت اجیر کنند و برای او اجرتی قراردهند.

شرح و تفسیر ماده ( 6 ) قانون تشکیل دادگاههای عمومی و انقلاب.

در شماره گذشته بخش اول این نوشتار گذشت. پس از بیان مقدمات، شش دلیل بر اعتبار علم قاضی نقل وبررسی شد. در این شماره ادامه نوشتار را می خوانیم.

در بررسی ادله اثبات دعوی و طرق اثبات جرائم، علم قاضی از اهمیت ویژه ای در فقه و قوانین موضوعه برخوردار است گرچه در قانون 120 قانون مجازات اسلامی، حاکم شرع می تواند طبق علم خود که از طرق متعارف حاصل شود حکم کند

قیام عمومی مردم تبریز در 29 بهمن ماه سال 56، بزرگترین حضور توده ای و یکپارچه مردم در سیر تکوین انقلاب اسلامی تا به آن روز بود و شوک سیاسی بزرگی به رژیم پهلوی وارد کرد

روزی حضرت علی(ع) با یک نفر یهودی به نام شمعون اختلاف پیدا کردند و پیش قاضی رفتند. قاضی گفت: یا ابا الحسن! شما آن طرف بنشین. قاضی کنیه حضرت را بر زبان آورد و نگفت: یا علی! چون در زبان عرب احترام برای اشخاص آن موقعی است که لقب یا کنیه افراد را گفته شود؛ مثل: ابوالحسن، ابو القاسم…و به شمعون گفت: تو هم آن طرف بایست!

همان طوری که امیرالمؤمنین علیه السلام زندگی را -چه در دوره خلافت و چه قبل از خلافت- به زهد و پارسایی گذرانیده است، از کارگزاران و قضات نیز انتظار دارد که زندگی را به زهد و پارسایی بگذرانند.

«ما ءاتیکم الرسول فخذوه و ما نهیکم عنه فانتهوا» [1] . سه شان و سه مقام مختلف است که هر سه از مختصات رسول اکرم است به این معنی که از رسول اکرم است و از ناحیه او به دیگران می رسد و رسیده است