معصومه

آقای اندرزگو هربار با یک چهره متفاوت مرتب رفت و آمد داشت؛ یک بار لباس روحانیت پوشید و عمامه مشکی گذاشت؛ بار دیگر با لباس شخصی بیرون رفت؛ یک بار عینک زد و بار دیگر بی‌عینک رفت...

هنر و رسانه به‌ ویژه در فیلم‌ها و کتاب‌هایی که به دفاع مقدس پرداخته‌اند، نقشی کلیدی در حفظ و انتقال ارزش‌های این دوران ایفا کرده‌اند.

لقب «معصومه» را امام رضا (علیه السلام) به خواهر خود عطا فرمود.

پیکر چند شهید دیگر را هم که نسبتاً سالم بودند، به همان ترتیب آوردند آنجا اما تعداد پیکرهای سالم به عدد انگشتان دست هم نمی‌رسید. یاران عاشورایی حاج حسن قطعه‌قطعه و درهم روی خاک مدرس پرپر شد بودند.

حاجی برای خانواده حسن، رانندگی می‌کرد و بچه‌های حاج حسن را به گردش برد. رفتارش آن قدر ساده و صمیمی‌بود که بچه‌های حاج حسن فکر می‌کردند او یک راننده است!

محسن رضایی در عین صمیمت و مهربانی جدی بود و ابهت خاصی داشت. فرماندهان همیشه احترامش را نگه می‌داشتند. اگر مزاحی هم می‌شد خیلی محترمانه بود و آقا محسن از لبخند فراتر نمی‌رفت. اما...

لقب «معصومه» را امام رضا (علیه السلام) به خواهر خود عطا فرمود.

از مقام عصمت که بگذریم، حضرت معصومه ـ سلام الله علیها ـ از جمله زنانی است که می‌توان ادعا کرد که تالی‌تلو معصوم است؛ زنان اندکی ظرفیت آن را داشتند که بیشترین بهره را از فروغ جاودان الهی و نور ولایت، دریافت کنند و بتوانند خود را در کمالات معنوی اندکی پایین‌تر از معصومان ـ علیهم السّلام ـ بسازند، بسان حضرت زینب کبری و حضرت معصومه ـ علیهما السّلام ـ ...

وقتی کار نویسندگی در حوزه جنگ را شروع کردم، آرزویم این بود درباره گمنام‌ترین‌ها بنویسم. دوست داشتم درباره آدم‌های معمولی جنگ بنویسم و علاقه‌ای نداشتم درباره فرماندهان، سرداران و آدم‌های شاخص بنویسم.

در نمازخانه پادگان، عکس شهدا را نصب کرده بودند. در بین عکس‌های شهدا محلی خالی و بدون عکس بوده است. محسن چندین بار به سربازی که مسئول نصب عکس‌ها بوده است می‌گوید این قسمت که خالی است عکسی نصب کن!