حسنات

ماه مبارک رمضان، ماه سیر و سلوک است. این ماه چنان مرکبی تیزرو انسان را به مقصد نزدیک می‌کند. وسایل سیروسفر نیز در روایتی از امام رضا(ع) که ذکرش گذشت، بیان شده است. «الْحَسَناتُ فی شَهْرِ رَمَضانَ مَقْبُولَةٌ وَ السَّیِّئاتُ فیهِ مَغْفُورَةٌ»[1] تمام خوبی‌ها در ماه مبارک رمضان مورد قبول پروردگار است و رفتارهای ناپسند گذشته با توبه بخشیده می‌شود.

آن‌که مقصد را قرب الهی یافت و دل به محبوب خود سپرد، پشت موانع توقف نخواهد کرد. بلاها و مصائب او را زمین‌گیر نخواهد کرد

«أرْبَعٌ مَنْ کُنَّ فِیهِ وَکَانَ مِنْ قَرْنِهِ إلَی قَدَمِهِ ذُنُوباً بَدَّلَها اللهُ حَسَناتٍ»

سخن از برزخیان به میان آمد، مناسب است مطالبی پیرامون اهل برزخ بیان شود؛ کسانی که در برزخ به سر می‌برند، منتظر هستند که از دوستان و آشنایان چه‌کسی به آن‌ها ملحق می‌شود، تا از او احوال دنیا را بپرسند

همراه حق بودن هزینه دارد، هر کسی حاضر نیست این هزینه را پرداخت کند؛ با انجام حسنات و ترک سیئات، جامعه به فلاح و رستگاری می‌رسد و آرامش جامعه را فرا می‌گیرد، اما این امر به سادگی میسر نیست، گاهی باید رنج و مرارت را تحمل کرد

یکی از کسانی که مردم را به حسنات دعوت و از سیئات نهی کرده است، شخصیت ممتاز و بی‌نظیر امیرمؤمنان(ع) است

روایت بسیار ارزشمندی از پیامبر اکرم(ص) درباره آثار «حسنه و سیئه» وارد شده است که جمله اول آن به طور تفصیل مورد بحث قرار خواهد گرفت و به فرازهای بعدی آن در فصول و مباحث بعدی اشاره خواهد شد

مؤمن علاوه بر آخرت در همین عالم نیز زندگی خوش و لذت‌بخشی دارد. اگر درک درست و واقعی از مفهوم لذت و خوشی حاصل شود

اوّل: انسان مؤمن باشد؛ یعنی به خداوند، رسالت پیامبرو قیامت ایمان داشته باشد. اگر کسی مؤمن به این اصول نباشد، مطابق با قرآن کریم و روایات، عمل او جزء حسنات به شمار نمی‌آید؛ گرچه ممکن است تخفیفی در عقاب او داده شود چرا که «حسنه» عملی است که انجام دهنده آن در اتصال با خداوند، پیامبر(ص)، اهل بیت(ع) باشد

آن‌چه از آیات کتاب خدا و روایات شریفه در توصیف ماه مبارک رمضان وارد شده است ما را به این حقیقت رهنمون می‌کند که ماه مبارک رمضان، ماه سیروسلوک و سفر به سوی پروردگار بزرگ عالم است