ذات-حق

- چرا اندیشه و تفکر در ذات الاهی جایز نیست؟ فکر و اندیشه بشر به ذات غیبی او راه ندارد و جز تحیر و سرگردانی یا انحراف و ضلال، بهره دیگری نخواهد داشت .

چگونگی علم خداوند به مخلوقات با توجه به بساطت ذات او، مسأله ای است که از دیرباز مورد بحث فلاسفه اسلامی بوده است. حکمای مشاء قایل به علم حصولی فعلی خداوند به اشیاء و حکمای اشراقی معتقد به علم حضوری باری تعالی به اشیاء بوده اند و در اینکه این علم، اجمالی است یا تفصیلی و اگر تفصیلی است چگونه با بساطت ذات حق سازگار است نیز آرایی مطرح بوده است.

آنچه در این مقاله مورد پژوهش واقع شده، مساله علم باری است . در متون دینی ما بر علیم بودن خداوند تاکید فراوانی شده است

.............................................................. 1.فاطر/15.

توحید ذاتی یعنی شناختن ذات حق به وحدت و یگانگی.اولین شناختی که هر کس از ذات حق دارد، غنا و بی نیازی اوست، یعنی ذاتی است که در هیچ جهتی به هیچ موجودی نیازمند نیست و به تعبیر قرآن «غنی » است، همه چیز به او نیازمند است و ازاو مدد می گیرد و او از همه غنی است یا ایها الناس انتم الفقراء الی الله و الله هو الغنی(1) و به تعبیر حکما واجب الوجود است.