شعر-آیینی

رضا اسماعیلی معتقد است: دقیقه‌ای که در حوزه شعر آیینی و رضوی همچنان مغفول مانده، بی‌توجهی به «سیرت» و «درونه» دین - موضع - و پرداختن افراطی به «صورت» و ظاهر دین - موضوع - است.

رضا اسماعیلی در یادداشتی از «عصر بلوغ دینی شاعران آیینی» نوشته است.

سعیده اصلاحی می‌گوید: شعر آیینی نباید هدف از قیام امام حسین (ع) را به حاشیه بکشاند یا کمرنگ کند.

محمدمهدی سیار شعر آیینی بعد انقلاب تا امروز را به‌نسبت گذشته پرقوت‌تر دانست و گفت: شعر آیینی بعد از انقلاب به یک رشد کمی و کیفی و تنوع موضوعی دست پیدا کرده است که در تاریخ، نظیری برایش پیدا نمی‌شود.

هرمز علیپور می‌گوید: اگر شاعر آیینی فقط برای بیان اندیشه و اعتقادش بدون زیبایی‌شناسی خاصی شعر بسراید، شعر ماندگاری نخواهد داشت.

سیدعلی میرافضلی در بررسی میزان بازشناسی واقعه عاشورا در شعرهای آیینی امروز می‌گوید: با وجود این‌که در دو، سه دهه اخیر الگوهای خوبی در خلق شعر آیینی داشته‌ایم اما امروزه گرایش عمده شاعران ما اظهار ارادت و مرثیه‌گویی‌ است و کمتر با روح تشیع سر و کار دارند و بیشتر به مرثیه‌خوانی بسنده می‌کنند.

زهیر توکلی می‌گوید: هیئت‌های مذهبی ما بعضا یک‌سری نقصان‌های ساختاری دارند و نوعی از شعر مذهبی، که از این هیئت‌ها مایه می‌گیرد نیز به همان نقصان‌ها دچار است. مصرف‌کننده این شعرها هیئت‌های مذهبی هستند که متاسفانه در میان این شعرها، شعر ضعیف زیاد است.

مرتضی امیری اسفندقه ‌می‌گوید: شاعر آیینی و امام حسینی شاعری است که در هر نفس مشغول شمشیر زدن به شمر، یزید و ابن زیاد درون خودش است و بعد وارد تکیه امام حسین (ع) می‌شود و برای او شعر می‌گوید و عزاداری می‌کند.

عباس ساعی با اشاره به شعرهایی که در شان و اندازه‌ فرهنگ عاشورا نیستند می‌گوید: گروهی در قبال محرم، روضه‌خوانی و مداحی امام حسین(ع) به نوعی تجارت می‌کنند.

حمیدرضا شکارسری می‌گوید: شعر دینی وظیفه‌مند، مسئول و متعهد است و باید بتواند مفاهیم اجتماعی و سیاسی را گره‌خورده با مفاهیم دینی ارائه کند.