عمل

به درستی که شیطان سخت دشمن انسان است

بحث در آداب واخلاق اهل علم بود. نخستین ادب از آداب مربوط به حوزویان را در نوشتار پیشین , تحت عنوان[ اخلاص در نیت] مطرح نمودیم . دراین بخش , به ادامه آن پرداخته و درباره[ اخلاص در عمل] مطالبی را عنوان می کنیم .

اخلاص، پالودن عمل از هر شایبه ای همچون ریا و عُجب و مانند آن است. و برای آن سه درجه است:

مرحله اول، اخلاص پیش از عمل است. انسان باید پیش از عمل که همان مرحله «نیت» یا انگیزه کار و فعالیت اوست، در بافته ها و یافته های ذهنی و فعل و انفعالات روحی و درونی خویش بنگرد و در تصمیم گیری هایش انگیزه عمل خود را روشن سازد که در این زمان، مسئله «اخلاص در نیت» و نبود آن جلوه گر می شود و به عمل آدمی جهت می بخشد.

نه مثل بسیاری از کاسبان، که کالایشان وسیله «کسب درآمد» است، و نه مثل بنگاه داران، که پیوسته در اندیشه «درآمد» ، به کارچاق کنی می پردازند، دانشجو و فرهنگی و طالب علم و جویای معرفت، سرمایه ای دارد فراتر از «کالای مادی » و هدفی دارد برتر از پول درآوردن و به افقی می اندیشد، زیباتر از «نقداندیشی » و «فرصت طلبی » و «ثروت اندوزی » .

همان طور که می دانیم و در اخبار و جراید منعکس شده؛ عمل جراحی زیبایی در ایران نرخ بالایی دارد و در بین آنها جراحی زیبایی بینی هم رکورددار است

بدان که سؤال کردن از مشکلات، عرضه کردنِ بیماری دل و علتِ آن است بر طبیب. و جواب دادنْ سعی کردن است در شفای بیمار و جاهلانْ بیمارانند و عالمانْ طبیبانند.

امام حسن عسکری علیه السلام، یازدهمین امام شیعیان، در روز جمعه هشتم ربیع الثانی، سال 232 ه ق (1) در مدینه منوره دیده به جهان گشود

آنکه دیده دل او بیناست و عمل وی از روی بصیرت است، مرحله آغازین عمل او «علم » می باشد; علم به این که عمل وی به سود اوست یا به زیان او . اگر به سود او بود بدان اقدام نموده یا آن را ادامه می دهد و چنانچه به زیان وی بود آن را انجام نداده یا متوقف می کند:

«للذین أحسنوا الحسنی و زیادة و لا یرهق وجوههم قتَرٌ و لا ذلّة أولئک أصحاب الجنة هم فیها خالدون»