فقیه

همان طور که «ادخال ما لیس من الدین فی الدین» بدعت است، «اخراج ما فی الدین من الدین» نیز بدعت است

پیش از پرداختن به اصل بحث، نکاتی در ذیل به صورت اشاره به نظر می رسد:

چکیده: به نظر آقای کدیور، فقاهت از تخصص های لازم در اداره جامعه است؛ اما نیازی به تصدی بالمباشرة فقیه وجود ندارد؛ بلکه دلیلی برخلاف آن وجود دارد. به نظر ایشان، برای اداره جامعه باید به علوم ناظر به موضوعات مانند اقتصاد و سیاست روی آورد، نه علوم ناظر به احکام کلی.

دانستنی است که نزد شیعه، شیوه پژوهش و استنباط حکم در این گونه از پرسشها با نظر برادران اهل سنت تفاوت دارد، بازگشت این تفاوت به مبانی اصولی هر یک از این دو گروه بر می گردد، چه، شیعیان به نصوص خاص و عام و همچنین قواعد کلی برگرفته شده از ادله معتبر، یعنی کتاب و سنت و اجماع قطعی، تمسک می ورزند، و هیچ در این حوزه به «گمان » تکیه نمی زنند; زیرا از دیدگا ...

پیش از آن که به شرح و جزء به جزء ، به بحث درباره مسائل مستحدثه و پرسشهای نوپیدا بپردازیم، دو مقدمه سودمند را یادآور می شویم: 1

چکیده: نویسنده در ابتدا رابطه فقه و تحول های اجتماعی را برمی شمرد و اجتهاد را عنصر پویایی بخش برای فقه می داند

همه ما، کم وبیش، با رساله های عملیه که علمای شیعه برای ارائه فتاوای خود نوشته و می نویسند، آشنایی داریم، ولی شاید به درستی ندانیم که نوشتن این رساله ها، چه نقش مهمی در روشنگری و احیای حقوق شیعه داشته است، آن هم در زمانی که بسیاری از کشورهای اسلامی، با پذیرش چشم بسته حقوق اروپایی در عمل، بر بسته بودن باب اجتهاد صحه گذاشته بودند، اهمیت مطلب وقتی روش ...

انقلاب اسلامی، با رهبری فقیهی فرزانه پیروز شد. قانون اساسی، بر اصول و مبانی و ترازهای فقهی پایه ریزی شد. ولایت فقیه، مبنای مشروعیت نظام گردید. فقه از انزوای مدارس، به صحنه اجتماع آمد و مدعی مدیریت جامعه شد و با زندگی فردی و اجتماعی مردم درآمیخت و به گفته امام خمینی:

فقیهان بزرگ، گاه بنابر نیاز زمان و پاسخ گویی به مردم مسلمان، در موضوعی ویژه به بررسی و کندوکاو پرداخته اند و این گونه پژوهشها، با همه اهمیت و راه گشایی که داشته و دارند، کم تر مورد توجه قرارگرفته اند و گاه همراه دیگر کتابهای فقهی به چاپ رسیده اند; از این روی مهجور مانده و آن گونه که باید، در دسترس اهل تحقیق و نظر قرار نگرفته اند.

بر اساس آموزه های اسلامی، شریعت به لحاظ زمان و مکان ثابت است؛ امّا روابط اجتماعی متعلّق آن پیوسته در حال دگرگونی است. با این وضع، چگونه می توان مدّعی ثباتشریعت شد؟