قرب

در ادامه سلسله مباحث اخلاقی استاد مصباح یزدی، در این شماره نیز بخش دیگری از بحث تزکیه نفس را به محضر اهل معرفت تقدیم می داریم:

پیرامون موضوعی می اندیشیم و می نگاریم که مطالعه همه زیبائیها، سرچشمه فضائل و کمالات، طریق عشق، راه وصول به معشوق و وسیله عروج به مقام قرب الهی است

در شماره های پیشین، در این سلسله از سخنرانی ها، مباحثی در باره «تزکیه» و «تهذیب نفس» به اهل معرفت تقدیم گردید. در این شماره، ادامه این مباحث را پی می گیریم.

می دانیم بالاترین قرب «فنا» است.

جمله «قل لا اسالکم علیه اجرا الا المودة فی القربی » ، که به آیه مودت موسوم است از آیاتی است که بر فضیلت اهل بیت پیامبر علیهم السلام و موقعیت ویژه آنان دلالت دارد

گروه حوزه‌های علمیه: عضو مجلس خبرگان رهبری در تبیین مفهوم قرب در قرآن گفت: خداوند از معنی زمینی و اصطلاحی برای بیان نزدیکی خود با انسان استفاده کرده است.

انسان بر خلاف همه موجودات جهان آفرینش، دو بعدی است: نخست بعد حیوانی او که از این جهت یعنی از جهت تغذیه، زیست، تناسل، تکثیر نوع و

بنابر این، تقرب به خدا امری واقعی و عینی است یعنی برای بندگان خدا بسوی درگاه الهی مدارجی است که هر چه در این مدارج و معارج بالاتر روند به آستان ربوبی نزدیکتر می شوند و در این نزدیکی است که هر کمالی برای انسان حاصل است.اگر پرتوی از جمال لایزال الهی در دل مستعد بنده ای بتابد تا حدی خواهد توانست مفهوم و حلاوت تقرب را با قلب و روح خود احساس کند.

"انما ولیکم الله و رسوله و الذین آمنوا..."

.............................................................. 1.جامع الصغیر، ج 1/ص 4. 2.قصص/41.