مصلحت

اختلاف در حجّیت مصالح مرسله معروف است. مالک بن انس و احمد بن حنبل از ائمّه  فقه اهل سنّت آن را حجّت می دانند، و طوفی از علمای حنابله، در حجّیت آن مبالغه کرده است

بحث درباره تبعیت احکام از مصالح و مفاسد از بحث های مهمی است که بزرگان در بسیاری از مسائل اصولی و فقهی ذکر کرده اند و ما به تفصیل بیان می کنیم.

بازنگری و ارزیابی دیدگاهها و نگره های پیشین و درنگ ورزیدن درباره آنچه که شکل گرفته و بر اساس ذهنیتها خلق و آفریده شده است, ویژه انسانها و شاخصه جامعه انسانی است

مرگ تدریجی آرمان بر اثر تسلیم در برابر واقعیت ، پرسش هایی را در ذهن انسان به وجود می آورد: برای نجات آرمان و اخلاق از مرگ تدریجی چه باید کرد؟ چگونه باید عمل نمود تا بعثت پیامبر اسلام(ص) برای اتمام مکارم اخلاق بی معنا جلوه نکند؟ و چه راهی برای رسیدن به سعادت و کمال وجود دارد تا فریاد علم اخلاق در گلو خفه نشود؟

از دیر زمان، این بحث مطرح بوده است که آیا اخلاق و ارزش های انسانی جایگاهی در سیاست دارد یا نه؟ به تعبیر دیگر آیا زمامداران هم باید در زمامداری و کشورداری مبانی اخلاقی را رعایت کنند یا این که اخلاق فقط برای مردم عادی کوچه و بازار است و سیاستمداران الزامی برای رعایت مبانی اخلاقی در صحنه سیاست ندارند؟

چهره درخشان علی علیه السلام در تاریخ اسلام چنان پرفروغ است که کمتر کسی را می توان یافت که از نقش علی علیه السلام در صدر اسلام و قرب او در نزد پیامبراسلام صلی الله علیه و آله اطلاعی نداشته باشد

مقالة درآمدی بر جایگاه مصلحت در فقه با هدف بررسی پرسش های مهم دربارة رابطه فقه و مصلحت تدوین شده است

شهید سید محمدباقر صدر از دانشوران و فقیهان برجسته معاصر شیعه است که از علوم مختلف اسلامی آگاه بود. وی فقیهی بصیر و زمان شناس بوده ومی کوشید در عرصه های مختلف متناسب با زمان و به گونه ای منطقی دیدگاه اسلام را درباره مسائل گوناگون عرضه کند.

شهید اول افزون بر طرح مسائل فقهی مربوط به مصلحت، وپیرایش آن ها از اختلاط با دیدگاه های اهل سنت، ابعاد دیگری از این موضوع را در قالب قواعد فقهی بررسی کرد و از این رهگذر بدان ها حالت کلی وعام بخشید وبرای نخستین بار مصلحت را در ذیل یک عنوان مستقل مطرح کرد

همان طور که پیش از این اشاره شد، شیخ طوسی در باب مصلحت ـ همانند بسیاری از مسایل دیگر فقهی ـ تأثیری شگرف بر فقه شیعه داشت وتا صدها سال فقیهان پس از او راه وی را ادامه دادند ونکته های سرنوشت ساز وتحول آفرینی در فقه پدید نیاوردند وتا زمان محقق حلی (م 676 ق) توان گفت تغییراتی که در نظریه شیخ درباره مصلحت پدید آمده است، بسیار اندک وناچیز می نماید.