به گزارش ایسنا بر اساس خبر رسیده، این برنامه در هفدهمین دوره «هفته فرهنگ‌های خارجی در پاریس» مصادف با روز اروپایی زبان در سالن کنفرانس خانه فرهنگ ایران در پاریس برپا شد.
دکتر لیلی انور، استاد دانشگاه اینالکو پاریس و برنده کتاب سال جمهوری اسلامی ایران در این مراسم به سخنرانی پرداخت. در این برنامه که با استقبال خوب از سوی فرانسویان علاقه‌مند برگزار شد، انور به زبان فرانسه در خصوص «بنیان‌های زبان فارسی» صحبت کرد.
او در ابتدا به موضوع پیچیدگی زبان فارسی و تأثیرش از شعر و ادبیات پرداخت و صحبت‌هایش را با بیان ارتباط زبان فارسی با دیگر زبان‌ها و دامنه گسترش و نفوذش در رابطه با دیگر فرهنگ‌ها ادامه داد. این استاد دانشگاه اینالکو سپس قابلیت‌های زبان فارسی را با استفاده از شعر و ادبیات در گسترش دین اسلام در دوره پیش‌مدرن تشریح کرد و از فراز و فرودهای زبان فارسی در زمینه ارتباطش با ساختار قدرت و ظهور شاعران ایرانی در دوره‌های مختلف سخن گفت.
لیلی انور با تمجید از زحمات بی‌دریغ ژیلبر لازار در بسط و گسترش زبان فارسی در فرانسه، یاد و خاطره ایران‌شناس و زبان‌شناس فقید برجسته فرانسوی را گرامی داشت. او در خصوص ریشه‌های زبان فارسی گفت: ایرانیان قبل از این‌که شعر داشته باشند، به این زبان صحبت می‌کردند. این زبان، ریشه و اساس شعر فارسی است. به عبارت دیگر هر کسی که به زبان فارسی حرف می‌زند، در حقیقت شعری را بیان می‌کند. حقیقت آن است که ریشه شعر و ادبیات فارسی از زبان فارسی است.
دکتر انور با اشاره به ورود اعراب به ایران، ادامه داد: در طول دو قرن، ایرانیان به زبان عربی نوشتند؛ زبانی که توسط عرب مسلمان به ایرانیان شناسانده شد. دیگر سرزمین‌هایی که اسلام در آن‌ها گسترش یافت، زبان خودشان را از دست دادند؛ به عنوان مثال مصریان یا بربرها، اما این اتفاق در ایران سبب غنی‌تر شدن زبان فارسی شد. منظور از سرزمین‌های ایرانی، تنها ایرانِ امروز نیست و گستره‌ای بسیار وسیع‌تر از ایرانِ امروزی را شامل می‌شود.
او افزود: به هر تقدیر فرهنگ ایرانی و زبان و ادبیات فارسی از خیل حوادث به سلامت عبور کرد و ظرفیت‌ها و ویژگی‌های انسان‌شناختی آن دوره باعث گسترش زبان فارسی شد. افرادی که بخشی از دستگاه حکومتی خطه فارس بودند به سمت خراسان حرکت کرده و سعی کردند زبان و ادبیات را حفظ کنند. آن‌ها اولین ساختار زبان و ادبیات اسلامی را شکل داده، کلاس‌های درس تشکیل دادند و در پی معرفی فرهنگ ایرانی بودند.
انور در ادامه یادآور شد: فردوسی می‌گوید: «تمام توانایی‌های زبانی، عقلی و ارتباطی ایران را با این زبان زنده کرده‌ام؛ فردوسی شاعر بزرگ انسان‌گرای ایرانی است که هویت ایران برای او بسیار اهمیت داشت. جایگاه والای این شاعر عالی‌قدر در بطن آثار او آشکار و هویداست.
استاد دانشگاه اینالکو پاریس اظهار کرد: اولین شاعران ایرانی با حمایت شاهان، خود را بازیافتند؛ برای حفظ قدرت! در قرن نوزدهم میلادی، بنیان‌گذار سلسله صفاریان به نام یعقوب لیث صفار که خود مسلمان بود، در پی ایجاد سلسله‌ای کاملا ایرانی برآمد و در جهت حمایت زبان فارسی کوشید. رودکی هم در پی شکل دادن به شعر و ادبیات واقعی ایرانی بود. او توانست در قرن دهم تغییرات بسیاری به وجود آورد. ما در اوایل قرن یازدهم شاهد زبان فارسی با ساختار و چارچوب مشخص بودیم و به همین دلیل ارتباط گسترش زبان و ادبیات فارسی با ساختار قدرت در حکومت قابل انکار نیست. در این دوره نوشتن همچنان سخت بود و به صورت تدریجی شرایط تغییر کرد. کم‌کم فارسی‌زبانان در همه دوره‌ها توانستند شرایط بهتری پیدا کنند و در نتیجه شعر فارسی ارتقا پیدا کرد.
