در روایات آمده است: من عرف نفسه فقد عرف ربه.
معرفی خودشناسی، به عنوان یکی از مهارت های زندگی قابل تأمل است. اکثر مکاتب و روش های مشاوره ای و روان درمانی در مباحث روان شناختی و حتی پیش از آن ها، مکاتب الهی به ویژه اسلام، افراد را به تدبر در خویشتن فرا خوانده اند. از آن جا که خودشناسی مقدمه ارتباط مؤثر با دیگران است و هر انسانی نیازمند حفظ و تقویت عزت نفس خویشتن است و تخریب عزت نفس در هر فرد موجب احساس حقارت و در نتیجه اضطراب خواهد شد لازم است به انگیزه ی بسیاری از رفتارها توجه نماییم.
پی بردن به انگیزه های اصلی رفتارها نیز نیازمند خودشناسی و بررسی زوایای وجود است، پس لازم است در جهت خودشناسی نیز از استوانه های متفکری کمک بگیریم تا ما را با اعماق امیال و خواسته های خود آشنا نموده و به توانمندی های خود آگاه سازند.
با فهم حقیقی توانمندی ها، احساس حقارت در آدمی از بین خواهد رفت و زمینه های بروز اضطراب مرضی خواهد خشکید. در چنین حالتی اعتماد به نفس حاصل از توان موجود، آدمی را به واکنش و برخوردهای اصولی با موقعیت های جدید امیدوار خواهد ساخت و در طی همین تعاملات زمینه های رشد و تعالی به وجود خواهد آمد.
امکان دارد آگاه نبودن از خصلت ها و استعدادهای خود، سرچشمه ی تعارض های فراوان و شکست های اصلی زندگی انسان باشد. بنابراین، باید نوجوانان و جوانان را یاری کرد تا ویژگی های اصلی شخصیت و نقاط ضعف و قوت خود را بشناسند و فشارها و دلهره های خود را تشخیص دهند. گذشته از این، خودشناسی پیش نیاز روابط مؤثر اجتماعی و بین فردی است و در ایجاد هم دلی و هم حسی با دیگران نقش مهمی ایفا می کند.
منبع: کتاب مهارتهای زندگی
تصاویر زیبا و مرتبط با این مقاله
