جشن دیگان از کهن ترین جشن های باستانی ایران زمین است. این واژه به معنای آفریدگار و آفریدن است. مردم باستان در این روز دور هم جمع می شدند و جشن می گرفتند. در زمان گذشته مردم از هر فرصتی استفاده می کردند تا دورهم جمع شوند و شکرگزار نعمت های خدایشان باشند. در ماه دی چهار روز مقدس داریم؛ نخستین روز دیگان معروف به خرم روز؛ روز هشتم دیگان معروف به آذر روز، روز پانزدهم دی که به جشن تبیکان شناخته شده و چهارمین جشن دیگان که به دین روز معروف است. پس از شب چله این روز بزرگترین شب سال بوده و از جشن های سنتی ایران باستان محسوب می شده، در این روز عادات ایرانیان چنین بوده که پادشاه از تخت شاهی پایین می آمد و جامه ای سفید می پوشید و در بیابان بر فرش های سپید می نشست و دربان و یساولان را که شکوه پادشاه با آن هاست به کنار می راند و هرکس که می خواست پادشاه را ببیند، خواه دارا و خواه نادار بدون هیچگونه نگهبان و پاسبان، نزد شاه می رفت و با او به گفتگو می پرداخت و در این روز پادشاه با برزگران می نشست و در یک سفره با آن هاخوراک می خورد و می گفت: "من مانند یکی از شماها هستم و با شماها برادرم، زیرا استواری و پایداری جهان به کارهایی است که به دست شما انجام می شود و امنیت کشور نیز با من است، نه پادشاه را از مردم گریزی است و نه مردم را از پادشاه..." هنوز هم جشن دیگان در میان مردم زرتشتیان مقدس است و سعی می کنند مراسم دیگان را در آتشکده ها و کنار هم با جشن و سرور برگزار کنند.
