فلسفه طولانی شدن دوران غیبت امام عصر(عج)

حجت‌الاسلام حسین رضایی، قمی کارشناس حوزه امامت‌پژوهی، در گفت‌وگو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن (ایکنا) با اشاره به ارمغان‌های ظهور حضرت ولی عصر(عج) گفت: بحث اتمام خاتمیت و در ادامه آن، آمدن امام و وصی در همه زمان‌ها بوده است. البته خاتمیت اختصاص به وجود خاتم الانبیا دارد. منتهی ما باید دلیل این تداوم ظهور انبیا و اوصیا را واکاوی بکنیم. فلسفه ارسال رسل و انزال کتب این بوده است که مردم هدایت شوند؛ هدایت تام. یعنی جهانی داشته باشیم که در آن جهان همه چیز به کمال خود رسیده باشد. این اتفاق در عصر پیامبر اکرم(ص) نیفتاد؛ در زمان امیرالمومنین(ع) نیفتاد؛ در زمان انبیای گذشته هم نیفتاد. در قرآن کریم نسبت به امت‌های گذشته عباراتی نظیر «اکثرهم لایعقلون» و «اکثرهم لایعلمون» بکار می‌رود. این یعنی امت‌های گذشته مقدار کمی از این دانش الهی و هدایت بهره برداری کرده‌اند.

وی با طرح این پرسش که این هدایت تامّ چه زمانی قرار است اتفاق بیفتد؟ اظهار کرد: این اتفاق در زمان خاتم الاوصیا حضرت امام عصر(عج) روی می‌دهد. لذا خود پیامبر اکرم(ص) در روایت آمده است که نسبت به ظهور منجی بشارت می‌دهد. خود حضرت امیرالمومنین(ع) نیز همینطور. از ایشان روایت شده که خطاب به امام زمان(عج) می‌فرمایند «بابی انت و امی» یعنی پدر ومادرم فدایش باد. امام صادق(ع) می‌فرمایند «لو ادرکته لخدمته ایام حیاتی» یعنی اگر محضر او را درک کنم تمام عمرم را به او خدمت خواهم کرد. این تعابیر نشان دهنده این است که وصی آخرین، وارث تمام انبیا و تمام اوصیا است.

وی در خصوص پیامدهای ظهور امام عصر(عج) اظهار کرد: در احادیث ارمغان ظهور آمده است که با ظهور حضرت، علم بشر کامل می‌شود. خیلی از ناهنجاری‌هایی که الآن اتفاق می‌افتد ناشی از ندانم کاری‌ها است. ناهنجاری‌هایی که دودش به چشم تمام جامعه و حتی دنیا می‌رود. در ارمغان‌های ظهور داریم که خدا به واسطه بقیه الله دست بر سر بندگان می‎کشد و عقل مردمان کامل می‌شود. وقتی علم و عقل مردم کامل شد دیگر کسی خطا و اشتباه و گناه نمی‌کند؛ دیگر «ای کاش» از زندگی مردم حذف می‌شود. در روایات داریم که فقر از جامعه مهدوی برداشته می‌شود. خیلی از خطاهای بشری به خاطر فقر است. اینکه مردم به جایی می‌رسند که فقیر در جامعه پیدا نمی‌شود. افراد در شهر خودشان فقیر پیدا نمی‌کنند تا زکات بپردازند و راهی شهرهای دیگر می‌شوند. این اتفاقاتی است که در عصر ظهور می افتد. در دوران ظهور، قناعت بین مردم جاری می‌شود. دست اندازی‌هایی که الآن کشورها نسبت به هم دارند به خاطر این است که قناعت نیست. در عصر ظهور مردم قانع می‌شوند.

وی افزود: در روایت داریم شرق تا غرب عالم را دختری با تمام جواهرات طی می‌کند، قدم برجایی نمی‌گذارد مگر اینکه سبز است و یک نفر متعرض او نمی‌شود. در این روایت به امنیت و سرسبزی اشاره شده و می‌خواهد به ما بفهماند که با ظهور حضرت، تمام عالم آباد می‌شود و آبادی همه جا هست. انسان وقتی به این ارمغان‌ها و مژده‌هایی که اهل بیت وعده‌اش را داده‌اند نگاه می‌کند متوجه این نکته می‌شود که این دنیا با تمام طول و عرض و تمام فراز و نشیب‌هایش در نهایت به یک ساحل آرامش خواهد رسید.

پژوهشگر امامت خاطرنشان کرد: این عمده چیزی است که ما باید در بین مردم رواج دهیم و بیان کنیم تا مردم بدانند که چرا به ما دستور داده‌اند که زیاد برای فرج دعا کنید، فانّ ذلک فَرَجکم. این زیاد دعا کردن، گشایش در امور شماست. اگر شما یک مریض داشته باشی، هرچه بیماری او صعب العلاج تر باشد بیشتر دعا می‌کنی. اگر یک نفر بخواهد دنبال یک کار خوب برود، بیشتر تلاش و درخواست می‌کند به آن برسد. ما اگر ارمغان‌های ظهور را بین مردم بیان کنیم، انتظار مردم نسبت به امر فرج افزایش می‌یابد. در دعا داریم: السلام علی نظره الایام، یعنی سلام بر تو ای بهار روزگاران. باید به مردم بگوییم بهار روزگاران در پیش است. باید بیان کنیم پس از ظهور زندگی آنقدر لذت بخش می شود که بهشت در همین دنیا تجلی پیدا می‌کند. این مهم ترین دلیل تداوم فلسفه امامت است.

وی در پاسخ به این سوال که چرا تحقق این امر در همان زمان اتفاق نیفتاده است گفت: بشر به معنای نوع انسان، در طول حیاتش، در این دوران یعنی از ابتدایی که حضرت آدم خلق شد تا زمان حضرت خاتم رشد کرده است. بشر یک روند را طی کرده است. شما به احکام شرعی نگاه کنید. احکام شرعی رشد کرده تا رسیده به زمان پیامبر اکرم(ص). مردم رشد کرده‌اند تا به زمان پیامبر اکرم(ص) رسیده‌اند. حالا این مردم بایستی رشد کنند تا برسند به زمان بقیه الله.

وی افزود: کتاب‌هایی در خصوص حوادث عصر غیبت تحت عنوان ملاحم و فتن تدوین شده که مرحوم سیدبن طاووس معجمش را جمع کردند. در این کتاب‌ها مجموعه اتفاقات آخرالزمانی ذکر شده. در آخرالزمان مردم به یک جایی می‌رسند که درخواست این اتفاق بزرگ را خواهند کرد. انسان در آن دوران به یک جایی می‌رسد که بعد از مفارقت از این گناه و فساد و حوادث و آشوب‌ها آن حس درونی‌اش طلب می‌کند که آن منجی بیاید. این حس در زمان پیغمبر نبود؛ این حس در زمان غیبت ایجاد می‌شود. این حس که یک نفری باید بیاید که افراد را نجات بدهد. این اتفاق انسان را می‌رساند به جایی که زیاد برای امام زمانش دعا کند.