خانواده جلوۀ لطف و رحمت الهی است. هم چنان که خداوند در قرآن کریم دربارۀ حضرت ایوب می فرماید:
وَوَهَبْنَا لَهُ أَهْلَهُ وَمِثْلَهُمْ مَعَهُمْ رَحْمَةً مِنَّا وَذِکْرَى لِأُولِی الْأَلْبَابِ[1]؛ «خانواده اش و مانندشان را با آنان به او بخشیدیم [تا] رحمتی از سوی ما [به او] و تذکّری برای خردمندان [باشد، که ما با هر صاحبِ ایمان و صبری این گونه رفتار می کنیم].»
رسول خدا(ص) ضمن روایت ارزش مندی باایمان ترین مردم را این گونه معرفی می فرماید:
«اَحسَنُ النّاس ایماناً اَحسَنَهُم خُلقاً وَاَلطَفَهُم باَهلِه وَاَنا اَلطَفَکم باَهلی[2]؛ مؤمن ترین مردم کسی است که اخلاقش نیکوتر باشد و نسبت به خانواده اش از همه مهربان تر قلمداد شود. بدانید که من از همۀ شما نسبت به خانواده ام مهربان تر هستم.»
تحقق زندگی مسالمت آمیز و پیوندی عاشقانه و رفتاری حکیمانه در کانون خانواده، از اهداف والای فرهنگ اسلامی است و کسی که به این حقیقت با دقت و از منظر عقل بنگرد و آن را به کار گیرد، انسانی متدیّن و متعهد است. در مقابل کسانی که این واقعیت را نادیده می گیرند، بدون شک از مراتب ایمان و تقوای الهی بهره ای نبرده اند و نسبت به ارزش های اخلاقی بی تفاوت هستند.
شایسته است در بحث از بی تفاوتی نسبت به خانواده، رابطه و تعامل با همسر، والدین و فرزندان را مورد اشاره قرار داد.
بی تفاوتی نسبت به همسر
انسان نباید در مقابل غم و ناراحتی دیگران و به خصوص کانون خانوادۀ خود بی تفاوت باشد، چراکه این بی تفاوتی دور از اخلاق الهی و انسانی است. حتی حیوانات هم در مقابل هم نوعان خود بی تفاوت نیستند. در حقیقت حیوانات هم از روی غرایز فطری خویش به این معنا هدایت می شوند که درد و رنج دیگران را جبران کنند.
بنابراین هر انسانی باید به ندای درون خویش گوش داده و از این موهبت ـ یعنی عدم بی تفاوتی در مقابل هم نوع ـ خود و دیگران را بهره مند نماید. زیرا بی تفاوتی موجب محرومیّت انسان از فیوضات الهی می شود؛ محرومیّتی که طبق فرموده قرآن کریم ظلم به نفس است([3]) و ظلم و ستم، خود موجب دوری از مقام قرب الهی است. داستان ذیل یکی از مصادیق و گونه های عدم بی تفاوتی نسبت به محیط خانواده می باشد.
در زمان پیامبر اسلام(ص)، مردی مسلمان پس از کسب و کار روزانه با خستگی به منزل بازگشت. در این هنگام همسر با محبّت و رویی گشاده به صحبت با او پرداخت و علت غم و ناراحتی وی را پرسید. در واقع همسر ایشان با این رفتار خود به او فهماند که در مقابل غم و ناراحتی او بی تفاوت نیست! (عمده مشکلات در جوامع، ثمرۀ بی تفاوتی است).
مرد به همسر خویش گفت: ناراحتی من به جهت امور مادی نیست؛ امروز به فکر آخرت افتادم([4]) و به این مسئله می اندیشیدم که بعد از مرگ بر ما چه می گذرد؟ چیزی که مرا رنجیده خاطر می کند، این است که نمی دانم جایگاه من در روز قیامت بهشت است یا جهنم؟
همسرش گفت: آیا می توانم در حل این مشکل کمکی کنم؟ گفت: آری، کلید حل این مشکل در دستان تو است. به منزل فاطمه زهرا برو، که پرونده آیندۀ عالمیان نزد ایشان است و از حضرت درخواست کن که عاقبت مرا بازگو کنند. همسر آن مرد نزد فاطمه زهرا آمد و درخواست شوهر خود را مطرح کرد. حضرت فرمودند: به همسرت بگو خداوند متعال میزانی به نام قرآن به پدرم داده است، که اگر کسی تمام اعمال و رفتار خود را با آن اندازه گیری کند، قطعاً اهل بهشت خواهد بود.([5])
بی تفاوتی نسبت به پدر و مادر
خداوند متعال نسبت به مقام پدر و مادر ارزش خاصی قائل است. چنان که در اغلب آیات قرآن، حق پدر و مادر پس از حق خداوند سبحان بر بندگان ذکر شده است. خداوند ضمن آیات نورانی قرآن به فرزندان دستور اکید می دهد تا به پدر و مادر خویش احسان کنند([6]) و در برابر آنان فروتن و خاشع باشند. والدین تابع هر مسلکی که باشند، فرزندان باید به آنان احترام بگذارند و نباید در رعایت حق آنان کوتاهی نمایند و حتی بنا بر کلام مصحف شریف حق ندارند با گفتن «اُف» آنان را رنجیده خاطر کنند.
امام سجاد(ع) در باب حق پدر و مادر می فرمایند:
«اما حق مادرت این است که بدانی تو را مدتی در رحم تحمّل کرد، به طوری که کسی به این نحو کسی را تحمل نمی کند و از میوۀ قلبش به تو عطا کرد، به نحوی که احدی به احدی این چنین عطا نمی نماید. با تمام وجودش برای تو وقت گذارد و به گرسنگی خود اهمیت نداد، تا تو را سیرکرد و تشنه ماند، تا تو را سیراب نمود. او تو را پوشانید؛ درحالی که خودش برهنه ماند و حرارت گرما را تحمل کرد؛ تا بر تو سایه افکند. از خواب چشم پوشید؛ تا تو بخوابی، گرما و سرما را نشناخت؛ تا تو راحت باشی. تو نمی توانی این همه زحمت او را سپاس گزاری کنی، مگر خداوند مهربان تو را توفیق دهد.
اما حقّ پدرت؛ توجه داشته باش که اگر او نبود، تو نبودی. پس هرگاه در خود توانایی، دانش، کمال یا هرچه یافتی، اصل و اساس آن را که پدرت می باشد، از یاد مبر. خدا را به آن نعمت ها سپاس گزار باش و قدر نعمت های او را بدان و در این راه نیرویی و پناه گاهی جز خدا نیست.»([7])
امیرمؤمنان علی(ع) درباره این مهم می فرمایند:
«بِرُّ الْوالِدَینِ اکبَرُ فَرِیضَةٍ([8])؛ نیکی به پدر و مادر بزرگ ترین فریضه اسلامی است.»
با وجود سفارش های مکرر خداوند سبحان درباره حق والدین، متأسفانه برخی افراد نسبت به حقوق ایشان بی تفاوت هستند. حال آن که بی تفاوتی نسبت به والدین، باعث دوری از رحمت الهی و حبط اعمال می شود. بنابراین فرزندان باید به این مهم توجه داشته باشند، تا موجبات خشنودی خداوند و سعادت خود را فراهم آورند.
عدم بی تفاوتی نسبت به فرزندان
مصداق دیگر بی تفاوتی در کانون خانواده، بی تفاوتی نسبت به فرزندان است. والدین باید نسبت به فرزندان شان مسئولیت پذیر باشند و به امور مادی و معنوی آن ها توجه کنند. امروزه به امور مادی و دنیوی فرزندان توجّه به سزایی می شود، اما در بسیاری موارد والدین نسبت به امور تربیتی و معنوی فرزندان توجّه چندانی ندارند، یا به طور کلّ نسبت به این امور بی تفاوت هستند. پیامبر اسلام در گفتاری که ضمن آن از آینده امت خبر می دهند، از بی توجهی پدران به تربیت فرزندان شکوه و شکایت کرده و فرمودند:
«وَیلٌ لِأَوْلَادِ آخِرِالزَّمَانِ مِنْ آبائِهِمْ! فَقِیلَ: یارَسُولَ اللَّهِ مِنْ آبَائِهِمُ المُشرِکینَ؟ فَقَالَ: لَا! مِنْ آبَائِهِمُ الْمُؤمِنِینَ! لَایعَلِّمُونَهُمْ شَیئاً مِنَ الفَرَائِضِ وَإِذَا تَعَلَّمُوا أَوْلَادُهُمْ مَنَعُوهُمْ وَرَضُوا عَنْهُمْ بِعَرَضٍ یسِیرٍ مِنَ الدُّنْیا فَأنَا مِنْهُمْ بَرِئٌ وَهُمْ مِنَّی بُرَآءٌ([9])؛ وای بر فرزندان آخر زمان از غفلت و بی توجهی پدرانشان! گفتند: یا رسول اللَّه! از پدران مشرکشان؟ فرمود: نه! از پدران مسلمانشان؛ پدرانی که چیزی از واجبات دینی و فرائض الهی را به آنان نمی آموزند و اگر خود فرزندان در مقام یادگیری برآیند، آنان را بازمی دارند. آنان نسبت به فرزندانشان به این قناعت می کنند که فرزندان، کالایی اندک و متاعی ناچیز از دنیا به دست آورند. من از چنین پدرانی بیزارم و آنان نیز از من جدا و بیزارند.
امام زین العابدین(ع) در باب حقوق فرزندان می فرمایند:
«وَأَمَّا حَقُّ وَلَدِکَ فَأَنْ تَعْلَمَ أَنَّهُ مِنْکَ وَمُضَافٌ إِلَیکَ فِی عَاجِلِ الدُّنیا بِخَیرِهِ وَشَرِّهِ وَأَنَّک مَسؤولٌ عَمَّا وَلَّیتَهُ مِنْ حُسْنِ الأَدَبِ وَالدَّلَالَةِ عَلی رَبِّهِ عَزَّوَجَلَّ وَالْمَعُونَةِ لَهُ عَلی طَاعَتِهِ فَاعْمَلْ فِی أَمْرِهِ عَمَلَ مَنْ یَعْلَمْ أَنَّهُ مُثَابٌ عَلَی الإِحْسَانِ إِلَیهِ مُعَاقَبٌ عَلَی الْإِسَاءَةِ إِلَیهِ([10])؛ حق فرزندت بر عهدۀ تو این است که بدانی او از تو به وجود آمده و در نیک و بد زندگی و خیر و شرّش به تو وابسته است و آگاه باشی که در حوزه سرپرستی وی، مسئول ادب و تربیت سالم او می باشی و وظیفه داری که او را به پروردگارش راهنمایی کنی و در اطاعت از فرمان های الهی یاری اش نمایی. لازم است رفتارت در تربیت فرزندت همراه با احساس مسئولیت باشد؛ رفتار کسی که بداند در خوبی تربیت فرزند دارای پاداش است و در بدرفتاری اش نسبت به فرزند سزاوار کیفر و عقاب است.»
بنابراین والدین نباید نسبت به حقوق فرزندان خود بی تفاوت باشند، بلکه باید در پرورش و تربیت آن ها کمال دقت و همّت و توجه خود را به کار گیرند.
-------------------------------------------------------------------
[1]. ص(38): 43.
[2]. وسائل الشیعة: 12 / 153، باب104، ح15928؛ بحارالانوار: 68 / 387؛ باب92، ح34.
[3]. زخرف(43): 76؛ )وَمَا ظَلَمْنَاهُمْ وَلَکِنْ کَانُوا هُمُ الظَّالِمِینَ(؛ «ما به آنان [در معذب شدنشان] ستم نکردیم، بلکه خودشان به خود ستم ورزیدند.»
[4]. خداوند متعال ضمن آیات نورانی قرآن همواره بندگان را به کسب توشه برای آخرت فرمان داده است. چنان که در مصحف شریف می خوانیم: آل عمران(3): 14؛ )زُیِّنَ لِلنَّاسِ حُبُّ الشَّهَوَاتِ مِنَ النِّسَاءِ وَالْبَنِینَ وَالْقَنَاطِیرِ الْمُقَنْطَرَةِ مِنَ الذَّهَبِ وَالْفِضَّةِ وَالْخَیْلِ الْمُسَوَّمَةِ وَالْأَنْعَامِ وَالْحَرْثِ ذَلِکَ مَتَاعُ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَاللَّهُ عِنْدَهُ حُسْنُ الْمَآبِ(؛ «محبّت به امور خواستنی چون زنان، فرزندان، اموالِ فراوان از طلا و نقره، اسب های نشان دار، چهار پایان و زراعت، برای مردم زیبا جلوه داده شده، این ها کالای [از دست رفتنی] زندگی دنیاست، و خداست که سرانجامِ نیکو [که بهشت پُر نعمت است] نزد اوست.»
انعام(6): 32؛ )وَمَا الْحَیَاةُ الدُّنْیَا إِلَّا لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَلَلدَّارُ الْآخِرَةُ خَیْرٌ لِلَّذِینَ یَتَّقُونَ أَفَلَا تَعْقِلُونَ(؛ «زندگی دنیا [بدون ایمان و عمل صالح] جز بازی و سرگرمی نیست، یقیناً سرای آخرت برای آنان که همواره از خدا [اطاعت کرده، و از محرّماتش] می پرهیزند بهتر است، آیا [دربارۀ تفاوت اصولی بین دنیا و آخرت] نمی اندیشید؟»
[5]. «قَالَ رَجُلٌ لِامْرَأَتِهِ: اذْهَبِی إِلَی فَاطِمَةَ بِنْتِ رَسُولِ اللَّهِ فَاسْأَلِیهَا، عَنِّی أَنِّی مِنْ شِیعَتِکمْ أَمْ لَستُ مِنْ شِیعَتِکمْ؟ فَسَأَلَتْهَا؛ فَقَالَتْ3: قُولِی لَهُ إِنْ کنْتَ تَعْمَلُ بِمَا أَمَرْنَاک وَتَنْتَهِی عَمَّا زَجَرْنَاک عَنْهُ فَأَنْتَ مِنْ شِیعَتِنَا وَإِلَّا فَلَا! فَرَجَعَتْ فَأَخْبَرَتْهُ؛ فَقَالَ: یا وَلِیّی! وَمَنْ یَنْفَکُّ مِنَ الذُّنُوبِ وَالْخَطَایا فَأَنَا إِذاً خَالِدٌ فِی النَّارِ، فَإِنَّ مَنْ لَیسَ مِنْ شِیعَتِهِمْ فَهُوَ خَالِدٌ فِی النَّارِ؛ فَرَجَعَتِ الْمَرْأَةُ فَقَالَتْ لِفَاطِمَةَ: مَا قَالَ زَوْجُهَا؟ فَقَالَتْ فَاطِمَةُ: قُولِی لَهُ لَیسَ هَکذَا شِیعَتُنَا مِنْ خِیارِ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَکلُّ مُحِبِّینَا وَمُوَالِی أَوْلِیائِنَا وَمُعَادِی أَعْدَائِنَا وَالْمُسْلِمُ بِقَلْبِهِ وَلِسَانِهِ لَنَا لَیسُوا مِنْ شِیعَتِنَا إِذَا خَالَفُوا أَوَامِرَنَا وَنَوَاهِینَا فِی سَائِرِ الْمُوبِقَاتِ وَهُمْ مَعَ ذَلِک فِی الْجَنَّةِ وَلَکنْ بَعْدَ مَا یطَهَّرُونَ مِنْ ذُنُوبِهِمْ بِالْبَلَایا وَالرَّزَایا أَوْ فِی عَرَصَاتِ الْقِیامَةِ بِأَنْوَاعِ شَدَائِدِهَا أَوْ فِی الطَّبَقِ الْأَعْلَی مِنْ جَهَنَّمَ بِعَذَابِهَا إِلَی أَنْ نَسْتَنْقِذَهُمْ بِحُبِّنَا مِنْهَا وَنَنْقُلَهُمْ إِلَی حَضْرَتِنَا»؛ ر.ک: بحارالانوار: 65 / 155، باب19، ح11.
[6]. بقره(2): 83؛ اسراء(17): 23؛ وَبِالْوَالِدَیْنِ إِحْسَانًا؛ «و به پدر و مادر نیکی کنید.»
[7]. من لایحضره الفقیه: 2 / 621.
[8]. عیون الحکم و المواعظ«لیثی»: 195.
[9]. جامع الاخبار: 106؛ مستدرک الوسائل: 15 / 164، باب59، ح17871(با کمی اختلاف).
[10]. من لایحضره الفقیه: 2 / 621؛ مکارم الاخلاق: 421؛ بحارالانوار: 71 / 6، باب1، ح1.
برگرفته از کتاب دین آسان نوشته استاد انصاریان
