به گزارش ایسنا و به نقل از تک‌تایمز، در تاریخ 15 سپتامبر 2017، کاسینی پس از 13 سال گردش در مدار زحل، به آخر خط رسید و در جو این سیاره شیرجه زد و نابود شد. اما حتی در لحظات نهایی خود نیز اطلاعاتی در مورد غول گازی منظومه شمسی جمع آوری کرد.
دانشمندان ناسا در حال حاضر شروع به انتشار تجزیه و تحلیل‌های خود از آخرین داده‌های کاسینی کرده‌اند.
شش مقاله تاکنون در مجله Science منتشر شده است و پنج مقاله در مجله Geophysical Research Letters ارائه شده است.
سفر طولانی کاسینی
کاسینی(Cassini) توسط ناسا، آژانس فضایی اروپا و آژانس فضایی ایتالیا در اکتبر 1997 پرتاب شد و در سال 2004 به زحل رسید. یک سال بعد هم موفق به پرتاب و فرود یک کاوشگر به نام هویجنز(Huygens) در قمر زحل موسوم به تایتان شد.
کاسینی در طول بیش از یک دهه اکتشاف، برخی از چندین قمر زحل را مطالعه کرد و محیط‌های قابل سکونت قابل کشف، از جمله آب مایع در زیر سطح قمر انسلادوس را که می‌تواند به طور بالقوه از حیات پشتیبانی کند، کشف کرد.
با کم شدن سوخت کاسینی و به منظور جلوگیری از برخورد این فضاپیما با فضاپیماهای دیگر در آینده در صورت رها شدن، ناسا تصمیم گرفت آن را در جو زحل منفجر کند.
پایان باشکوه کاسینی
یکی از شگفتی‌های جدید که اخیرا منتشر شده و برآمده از تجزیه و تحلیل آخرین اطلاعات ارسالی کاسینی است، بارش گرد و غبارهایی به اندازه نانومتر روی جو زحل است.
دانشمندان تخمین زده‌اند که هر ثانیه بین 4800 کیلوگرم تا 45 تن ذرات و گازها از حلقه‌های درونی به جو فوقانی زحل می‌ریزند.
در حالی که بیشتر این ذرات به طور مستقیم به اتمسفر می‌ریزند، برخی از آنها باردار(بار الکتریکی) می‌شوند و در خطوط میدان مغناطیسی سیاره در یک پدیده به نام "حلقه باران" قرار می‌گیرند. این ذرات از آب و مقادیر کمی از مواد دیگر مانند سیلیکات و مولکول‌های آلی پیچیده تشکیل شده است.
یکی دیگر از کشف‌های بزرگ، میدان مغناطیسی گیج کننده زحل است. کاسینی دانشمندان را با اندازه‌گیری جدیدی از میدان مغناطیسی سیاره مواجه کرده است و تایید می‌کند که بر خلاف زمین، میدان مغناطیسی زحل کاملا با چرخش آن هماهنگ شده است.
ناسا می‌گوید دانشمندان همچنان به تجزیه و تحلیل اطلاعات باقی مانده و ارسالی از فضاپیمای کاسینی طی چندین سال آینده ادامه خواهند داد.
